Γραφείο σπίτι με τα πόδια

Γυρίζω απ' το γραφείο. Τόσο λιώμα και τόσο άδειος που νιώθω ότι δεν μπορεί να με αγγίξει τίποτα. Δεν υπερβάλλω μεγεθύνοντας καλλιτεχνικά κάποια κατάθλιψη. Δεν είμαι καν θλιμμένος νομίζω.

Αναζητώ κάτι που θα μπορούσε να με ικανοποιήσει. Υλικό, πνευματικό, κάτι. Τίποτα. Ούτε καν σαν ιδέα. Θέλω να βγω απ' το κενό. Να νιώσω έστω και αρνητικά. Το κοιτάζω αλλιώς. Θα τρόμαζα στην ιδέα ότι θα μπορούσα να απολυθώ αύριο; Αρχίδια! Δε δίνω μία.

Νιώθω απών. Αυτό είναι. Λες και δε συμμετέχω στη ζωή μου. Και τότε αναρωτιέμαι. Το "δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος" εδώ κολλάει; Μήπως νιώθω ελεύθερος για πρώτη φορά και μου φαίνεται περίεργο; Το απορρίπτω. Ξεπατωμένος είμαι και το μυαλό μου έχει γίνει νιανιά. Μην το ψάχνω.

Όμως η ερώτηση επιστρέφει. Αν δε φοβάμαι και δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος;

Ή μήπως νεκρός;