The Pursuit of Happyness

Με τις κοινωνικές εκδηλώσεις είμαι όπως το ψυγείο με τα τσιγάρα: Καμία σχέση.

Οι πολυπληθείς συνευρέσεις πάντα μου έβγαζαν τις πιο κομπλεξικές αντιδράσεις και ατσούμπαλες συμπεριφορές. Μοναδικές εξαιρέσεις οι συναυλίες και οι πορείες. Εκεί ήμουν πάντα ψάρι στο νερό.

Στην προκειμένη όμως μέσα σε 7 μέρες μου προέκυψε μια κηδεία και ένας γάμος. Ο γάμος ήταν από καιρό προγραμματισμένος σε αντίθεση με την κηδεία. Ο εκλιπών, παρολίγον συγγενής εξ αγχιστείας, οπότε δεν είμαι και στα μαύρα. Απλά το Σ/Κ έχει οδήγηση 200+200 χιλιόμετρα. Βεβαίως καλύτερα να τα κάνω εγώ τα συγκεκριμένα χιλιόμετρα παρά άλλοι για μένα οπότε ας μη το ξεφτιλίσω.

Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι όσο μεγαλώνουμε είναι όλο και πιο δύσκολο να νιώσουμε τα ρίγη ευτυχίας, έρωτα, πάθους, ενδεχομένως και απελπισίας. Για την ακρίβεια την αίσθηση αυτή την είχα εντοπίσει από την τελευταία περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων.

Η εξήγηση που μου είχε φανεί πιο λογική τότε είναι ότι τα μεγάλα θριλς προέρχονταν από τις μεγάλες ανακαλύψεις της ζωής. Τον έρωτα, την ελευθερία, την τέχνη, την κατάχρηση, την έμπνευση, τη δημιουργία κτλ. Μεγαλώνοντας δεν ανακαλύπτουμε πια τόσο συχνά τόσο μεγάλες έννοιες. Οι ανακαλύψεις μας δεν είναι αιφνίδια χαστούκια στα ροδαλά μας μάγουλα. Οπότε εκ των πραγμάτων συγκλονιζόμαστε λιγότερο και κάποιοι που ενδεχομένως ισοπεδώνονται από το ρυθμό και τη φύση της καθημερινότητας δεν συγκλονίζονται ποτέ ξανά. (φτου μακρυά από μας ο καταθλιπτικός αυτός εφιάλτης)

Πριν μερικές μέρες όμως και καθώς πήγαινα στην τράπεζα (άσχετο) το είδα λίγο διαφορετικά: Ο εγκέφαλός μας που στεγάζει την προσωπικότητα μας, είναι σχεδιασμένος να μαθαίνει διαρκώς και να οργανώνει κάθε πληροφορία που συλλέγουμε (εκούσια ή ακούσια) σε λογικές δομές. Οδεύουμε λοιπόν διαρκώς σε ένα δρόμο που μας κάνει πιο σύνθετους. Απ' τα μαθηματικά του λυκείου γνωρίζουμε ότι όσο πιο σύνθετο είναι ένα σύστημα εξισώσεων τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεθεί μοναδική λύση που να το επιλύει. (σε γενικές γραμμές φυσικά και εκλαϊκευμένα)

Η ευτυχία, έστω και η στιγμιαία, είναι μια λύση που ικανοποιεί όλο το εσωτερικό μας οικοδόμημα και μας κάνει να αισθανόμαστε πλήρεις.

Αν όντως είναι έτσι, τότε κινούμενοι στο μονόδρομο της γνώσης και της συνθετότητας(*) απομακρυνόμαστε από την ευτυχία.

Προσωπικά ελπίζω το παραπάνω να μην ισχύει.

Φιλιά και καλό Σ/Κ.

*Αν η λέξη δεν υπάρχει να με σχωρνάτε.