Με ηθικά διδάγματα ή χωρίς, αυτό είναι ημερολόγιο
Αναρωτιόμουν αν υπάρχει λόγος να καταγράφω όσα ζω αν δεν κρίνω ότι μπορεί να πηγάσει κάποιο χρήσιμο ή ενδιαφέρον συμπέρασμα.
Μετά σκέφτηκα όμως ότι όπως και οι περισσότεροι έτσι και εγώ μπλογκάρω γιατί απλά γουστάρω την εξωτερίκευση χωρίς να είμαι ταγμένος καλά και σώνει σε ένα σκοπό.
Συνειδητοποιώ κιόλας ότι από μόνη της η λέξη μπλογκ σημαίνει ημερολόγιο ιστού κι ότι εντέλει είτε γίνεται συνειδητά, είτε απλά ακολουθούμε μια τάση που μας αρέσει, αυτό κάνουμε: Διατηρούμε ημερολόγια και απλώνουμε στο μπαλκόνι τον εσωτερικό μας κόσμο να αεριστεί.
Αφού λοιπόν κατάφερα να θεωρητικοποιήσω την οκνηρία μου, προχωρώ:
Οι κηδείες, όσο και μακρυά να βρίσκονται από τους οικογενειακούς και φιλικούς μας κύκλους, παραμένουν τελικά βαριές εμπειρίες. Παρατήρησα ακόμα ότι δεν ένιωσα καμία θλίψη για το νεκρό, παρά μόνο για τους ζωντανούς που άφησε πίσω.. Πιο αναλυτικό μπλόγκιν επί του θέματος σε 60 χρόνια περίπου
Αυτά γιατί ένιωθα ενοχές που είχα γράψει τόσο κυνικά για την κηδεία.
5 σχόλια:
Να σου προτείνω να διαβάσεις το "Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ" μήπως ταυτιστείς;
Ή θα προτιμούσες τους "Ανθρωποφύλακες" του Κοροβέση;
Όλοι οι ψυχικά διαταραγμένοι άνθρωποι, ανεξαρτήτως βαθμού διαταραχής και συντρέχοντος λόγου γράφουν κάτι σαν ημερολόγιο. Καταγράφουν περιστατικά της χωής τους στο χαρτί, στο μυαλό τους, στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι "καλή αρχή στην πορεία προς τη Σούδα" αν και λίγο αργά.
Βέβαια να μην παραλείψω να σου υπενθυμίσω την κάστα των κριτικών και λογοκριτών σκέψης που αρκούνται στα σχόλια πάνω σε σκέψεις άλλων. Αυτοί απλά έχουν ανακαλύψει την πυγή της έμπνευσής τους. Θα τους βρεις στην πορεία.
Σου εύχομαι λοιπόν επιπλέον "Καλά κρασιά τον Αύγουστο και μπάμιες με πατάτες." Λυπάμαι, αλλλά δεν μπορούσα να βρω κάποια καλύτερη και πιο ταιριαστή ευχή. Πάντως μην γελιέσαι, ευχή είναι.
Εις την Επάνω Βάθεια!
Οκνηρέ, δες κάποιους που κοποιάζουν για το come together...
http://www.mosaiko.gr/index.asp
Ενδιαφέρον να διαβάσεις, επάνω δεξιά το "about".
Εμπρός της Γης οι βολεμένοι.
Και από ότι ξέρω τα παιδιά τρελαίνονται για Ρολ Πλέινγκ Γκέιμς.
να μη νιώθεις ενοχές...
τα σέβη μου!
Πόσο γνωστό μου φάνηκε στο νόημα το άσμα. Θα 'φταιγε λένε μιας γενιάς και μιας κουλτούρας χάσμα. Έστι λοιπόν και σκέφτηκα λίγο να τ' αναγνώσεις, μήπως και τα μελλούμενα, εσύ να τα γλυτώσεις. Δεν είναι υπονούμενο μα μ' έβαλε σε σκέψη. Πολύ δε θέλει ο άνθρωπος νά 'χει κεράτων στέψη.
Στίχοι: Μιχάλης Σουγιούλ
Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ
Πρώτη εκτέλεση: Στελλάκης Περπινιάδης
Με παντρέψαν με μιά κόρη, στο χωριό μου με το ζόρι,
τι'τανε να την επάρω, συμπαθούσε τον κουμπάρο,
που'τανε και κοτσονάτος, πιό λεβέντης, πιό γεμάτος.
Γέροι νιοί το ξέραν όλοι, είχε μαθευτεί στην πόλη
και μου λέγανε με γέλια στα χωράφια και στ'αμπέλια,
σαν σ'αρέσει Μπάρμπα-Λάμπρο, ξαναπέρνα από την Ανδρο.
Χάδια ήθελα απ'τη κόρη κι ήμουνα άμυαλο αγόρι,
δεν καθόμουνα στ'αυγά μου, πήγα να βρω τον μπελά μου,
συμπαθούσε τον κουμπάρο, τι'θελα να την επάρω.
Ο κουμπάρος μ'έχει χάρη, όπως έχουν οι κουμπάροι,
με το δικιο της στη βρύση κάποια μου και μουρμουρίζει,
σαν σ'αρέσει Μπάρμπα-Λάμπρο, ξαναπέρνα από την Ανδρο.
Δημοσίευση σχολίου