O Κάρολος κι ο Σίγκμουντ

Τελευταία αρχίζω να κολλάω με ένα θεμελιώδες ερώτημα:

Είναι στη φύση του ανθρώπου η δικαιοσύνη;


ή:

- Έλα μαζί μας για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό
- Γιατί;
- Για να φτιάξουμε ένα δίκαιο κόσμο
- Δηλαδή;
- Ένα κόσμου που θα έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα, θα είναι ίσοι και το παιδί του εργάτη..
- Άμα μπορώ να την βολέψω μόνος μου, γιατί να παλέψω και για το παιδί του εργάτη;
- ...

Σκοτώνονται μεταξύ τους οι κεντρώοι, οι σοσιαλιστές, οι σοσιαλδημοκράτες, οι αριστεροί, οι ρεφορμιστές, οι ρεβιζιονιστές, οι κομμουνιστές, οι τροτσκιστές, οι σταλινικοί, οι μαοϊκοί και βάλε όσες υποδιαιρέσεις γουστάρεις (η/και ξέρεις) ακόμα..

Όλοι έχουν μια προσωπική θεωρία για το πως θα γίνει ο κόσμος αυτός (ή τέλος πάντων κατά που πέφτει) η γη της επαγγελίας.

Γιατί όμως πιστεύουμε σώνει και καλά ότι ο άνθρωπος εμπνέεται από το δίκαιο;

Η αλήθεια ότι υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα όπου το δίκαιο ενέπνευσε μεμονωμένα άτομα αλλά και κοινωνικές ομάδες σε βαθμό που να το επιτύχουν ή τουλάχιστον να δοθούν με αυτοθυσία στον αγώνα για την επιδίωξή Του.

Έλα όμως που η καθημερινότητα βρίθει από το ακριβώς αντίθετο
παράδειγμα: Το "έξω από τον κώλο μας κι' όπου θέλει ας είναι" ..που
μπορεί να διατυπωθεί βεβαίως και με άλλες ρήσεις η παροιμίες όπως "live and let die" αποτελεί τον κανόνα. Φιλοτομαριστές, σταρχιδιστές, ατομιστές δεν βρίσκονται μόνο κάτω από όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, αλλά κάθονται κι ολούθε και πάνω και γύρω απ' τις πέτρες και στο κεφάλι μας!

Η νοοτροπία αυτή διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο της άρχουσας τάξης. Και αυτό κάνει τον εχθρό (αν θες πες το και βουνό που πρέπει να μετακινήσουμε) εσωτερικό.

Αν κρεμάγαμε αύριο το πρωί όλους τους καπιταλιστές, τους κεφαλαιοκράτες και τα τσιράκια τους θα καθάριζε ο τόπος; Αμφίβολο. Μέσα από τους κόλπους του δημοκρατικού κινήματος δεν θα αναδύονταν πάλι εκείνοι οι οπορτουνιστές μανιπουλαδόροι που μετέτρεψαν το χριστιανισμό σε σταυροφορίες και συγχωροχάρτια; Το σοσιαλισμό σε προσωπολατρία; Τον κομμουνισμό σε μακρινή ανεκπλήρωτη προφητεία και νανούρισμα;

Σίγουρα κάποιοι πολιτικοί χώροι είναι πιο υγιείς από άλλους αλλά αυτό δεν μου βγάζει από το μυαλό ότι η στοχοθεσία μας μπορεί να είναι από ανεπαρκής έως στραβή. Μπορεί απλά οι άνθρωποι να χωρίζονται στους "εντάξει" και τα κωλόπαιδα(*). Και τα δύο είδη απαντώνται καθ όλη την κοινωνική πυραμίδα με τον κωλοπαιδισμό να πυκνώνει προς τα πάνω. (γιατί η πουστιά δίνει πάντα ένα συγκριτικό πλεονέκτημα :) )

Οπότε τι κάνουμε; Μετατρέπουμε τις πολιτικές ομάδες σε γκρουπ ψυχανάλυσης και ψάλλουμε το χάρε κρίσνα μέχρι και ο τελευταίος να γίνει "εντάξει" και μετά βάζουμε πλώρη για φτιάξουμε τον κόσμο; Μαλακία ακούγεται.

Κάπου εδώ νιώθω ότι αρχίζω και αναμασώ την ιστορία, οπότε το κόβω. Απλά οι σύντροφοι ψυχαναλυτές έχουν μείνει πολύ στην απέξω και νιώθω ότι τους χρειαζόμαστε για να πάμε παραπέρα.



Φιλιά απ' το μεσονύκτιο.



* Άλλα δίπολα
(προσθέστε ελεύθερα)

καλό - κακό
άγγελος - δαίμονας
φυτοφάγο - χορτοφάγο
Ντράγκο - Ρόκυ