Μια θεωρία για τη ζωή και το θάνατο

Διάβαζα ένα μικρό βιβλιαράκι ψυχολογίας, το "μιλώντας για το θάνατο" και θυμήθηκα τη θεωρία για τη ζωή και το θάνατο που μου σφηνώθηκε πριν μερικά χρόνια στο μυαλό.

Ο άνθρωπος από τη γέννησή του συλλέγει και ανταλάσσει εμπειρίες. Η εσωτερική επεξεργασία, δόμηση και αποθήκευση των εμπειριών αυτών ορίζει τη μοναδική του προσωπικότητα. Τόσο μοναδική, όσο μοναδική είναι και η ζωή που έχει ζήσει.

Η προσωπικ ότητα αυτή, όσο είμαστε εν ζωή περικλείεται στον ον που φέρει την ταυτότητά μας. Σε αυτή την κατάσταση η πληροφορία της προσωπικότητας -γιατί περί πληροφορίας πρόκειται- βρίσκεται σε μία μορφή χαμηλής εντροπίας. Ο ορισμός της βρίσκεται μέσα μόνο σε ένα κρανίο. Το δικό μας.

Όταν όμως γίνουμε λίπασμα, που πάει όλη αυτή η συλλογή εμπειριών, εικόνων, ήχων και σκέψεων; Ευτυχώς δεν γίνεται χλωροφύλλη σε κάποιο κυπαρίσσι. Μεταπίπτει σε μια κατάσταση μεγαλύτερης εντροπίας όπου η πληροφορία διασκορπίζεται στις αναμνήσεις που αφήσαμε σε όσους αλληλεπιδράσαμε στη διάρκεια της ζωής μας. Αν μπορούσαν να συλλεχθούν και να συγκεραστούν όλες οι αναμνήσεις αυτές θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε το πρωτότυπο.

Οι ενδιαφέρουσες προεκτάσεις αρχίζουν κάπου εδώ και διαφένονται με τη μορφή εύλογων ερωτήσεων:

Αν ο φυσικός θάνατος δεν διαγράφει την προσωπικότητά μας αλλά απλά τη διασκορπίζει, μπορούμε να μιλήσουμε για μερικό θάνατο;

Μπορεί άραγε να υπάρξει περίπτωση όπου η αλληλεπίδραση κάποιου με τον κοινωνικό του περίγυρο υπήρξε τόσο εκτεταμένη και σε τέτοιο βάθος στη διάρκεια της ζωής του, που να ακυρώνει το φυσικό του θάνατο;

Πόσο κοντά είναι η παραπάνω θεώρηση με τις περιπτώσεις διάφορων που χαρακτηρίσηκαν από το λαό "αθάνατοι";

Πόσο σχετίζεται με την επιδίωξη της υστεροφημίας των αρχαίων;

Πως μπορεί να διαμορφώσει τις επιλογές μας στη ζωή;

Τι θεωρίες μπορεί να σκαρώσει κάποιος για να καμουφλάρει το ψώνιο του;