έλα άλλη μία

Τόσα χρόνια απουσίας έχουν μαζευτεί σκέψεις και θεωρίες που αν ήταν σκατό θα πήγαινα από περιτωνίτιδα.

Το σπάω λοιπόν σε κομάτια και μετά το στολίζω.

• Ζωή είναι κάθε δομή που δύναται να αναπαράγεται αυτοβούλως
• Είμαστε απλά φορείς των γενετικών και κοινωνικών γονιδίων
• Ο άνθρωπος αποτελεί το περιβάλλον των κοινωνικών γονιδίων
• Η ζωή δεν βασίζεται κατ' ανάγκη στην ύλη
• Η ύλη δεν είναι παρά πληροφορία
• Οι ιδέες είναι μορφή ζωής
• Μετά το κάζο του 20ου αιώνα, ο καπιταλισμός στοχεύει να μη γεννηθεί καν ο επόμενος Μαρξ.
• Δεν μπορείς να κάνεις τέχνη ζώντας μια ισορροπημένη ζωή
• Η συνείδηση είναι συνεχής, ή αναδημιουργείται κάθε πρωί;
• Καθώς μεταβιβάσεις τα κοινωνικά σου γονίδια στα παιδιά σου και τους άνθρωπους που επηρρέασες, είναι δυνατόν η συνείδησή σου να επεκταθεί ώστε να καλύψει και τα νέα νευρωνικά πεδία;

Ζωή είναι κάθε δομή που δύναται να αναπαράγεται αυτοβούλως

Από τη στιγμή που σχηματίστηκε το πρώτο μόριο DNA, δηλαδή η πρώτη δομή ικανή να κανει copy-paste τον εαυτό της από μόνη της, όλα κύλησαν όπως το νερό στο αυλάκι. Δύο παράγοντες συμπλέκονται και οδηγούν τη ζωή. Η αυτόβουλη αντιγραφή και οι συνθήκες μέσα στις οποίες συμβαίνει αυτή. 

Κάθε βιολογική πράξη αντιγραφής είναι πάντα ατελής. Τα βιολογικά αντίγραφα ποτέ δεν είναι πιστά. Η κοσμική ακτινοβολία (και άλλοι παράγοντες ενδεχομένως) επηρρεάζουν τη μετεγγραφή του DNA εισάγοντας διαρκώς τυχαία πληροφορία-θόρυβο. Οι επόμενες γενιές έχουν έτσι πάντα κάποια νέα στοιχεία στη γενετική τους αλυσίδα που τους προσδίδουν τυχαίες διαφοροποιήσεις στα χαρακτηριστικά τους.

Το περιβάλλον είναι το άκαμπτο πλαίσιο στο οποίο πραγματοποιείται αυτη η διαρκής μετεγραφη γενετικού υλικού. Είναι ο απόλυτος κριτής που αποφασίζει αν μία μετάλλαξη δημιουργεί πλεονέκτημα ή μειονέκτημα στο υποκείμενο. Και όταν λέμε πλεονέκτημα ή μειονέκτημα εννοούμε στην ικανότητά του να μετεγγράψει τη γενετική του αλληλουχία σε περισσότερα αντίγραφα.

Κατά αυτό τον τρόπο, κάθε μορφή ζωής αποτελεί την εκδήλωση μίας στρατηγικής που σχηματίστηκε για να απαντήσει σε συνθήκες και περιορισμούς που κάθε περιβάλλον επιβάλλει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα εκτός από διοξείδιο και ανόργανες ουσίες τριγύρω, τότε καλύτερα να είσαι φυτό. Όταν έχεις απέραντα λειβάδια στη διάθεσή σου είναι εξαιρετικά καλή ιδέα να τα βοσκήσεις ώς πρόβατο. Αν η τροφή σου φυτρώνει στα κατσάβραχα τότε γίνεσαι κατσίκι. Κι αν από τον κάμπο ακούγονται μόνο βελάσματα, τότε το στομάχι σου που γουργουρίζει σου λέει ότι είσαι λύκος.

Σε κάθε λοιπόν περίπτωση αυτό που κάνει η ζωή είναι να αντανακλά το περιβάλλον. Είναι ένα τραγούδι που γράφεται διαρκώς για ένα και μόνο εξαιρετικά απαιτητικό ακροατή. Πάντα στα μέτρα του. Παίρνει κάθε σχήμα, χρώμα και μορφή για να ταιριάξει στο περιβάλλον όπως το νερό κυλά στο αυλάκι. Κυλά μέσα του.

Κι αν η αντιγραφή δεν ήταν ατελής;

Τότε κάθε γενιά θα ήταν πανομοιότυπη με την προηγούμενη και όταν το περιβάλλον μεταβαλλόταν πέρα από τα όρια επιβίωσης της τρέχουσας μορφής, το είδος θα εξαφανιζόταν. Λόγω απώλειας της ικανότητα προσαρμογής.

Ανικανότητα γενετικής προσαρμογής θα υπήρχε επίσης και αν ήμασταν αθάνατοι. Γίνεται εύκολα έτσι αντιληπτό ότι ο ίδιος ο θάνατος είναι αναγκαίος για την επιβίωση του είδους.
Επίσης παρατηρούμε ότι η ζωή χαράσει τη στρατηγική της με βάση το είδος συλλογικά και όχι το άτομο. Αυτό απαντά αποτελεσματικά και σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι ο ατομισμός είναι στη φύση μας..


Κάθε δομή που μπορεί να αναπαράγεται αυτοβούλως είναι ζωή;
Η απάντηση λογικά είναι προφανής, απλά επειδή δεν έχει υπάρξει κάποιο χειροπιαστό παράδειγμα μέχρι σήμερα δεν είναι αυτονόητη. ..Ή μήπως έχει υπάρξει;

Ακόμα καλύτερα, Μήπως υπάρχει;

Κι όμως ναι. Οι ιδέες αποτελούν μορφή ζωής με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της: Γέννηση, πολλαπλασιασμός, μετάλλαξη, προσαρμογή και θάνατος. Το οικοσύστημα μέσα στο οποίο αναπτύσσονται όμως είναι η ανθρώπινη κοινωνία.

Ας το πάρουμε από την ανάποδη να δούμε αν ισχύει:

-Έχουν οι ιδέες συνείδηση του εαυτού τους όπως κάθε μορφή ζωής; 
-Η συνείδηση δεν είναι χαρακτηριστικό όλων των μορφών ζωής, ούτε κάν χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ζωής από την αρχή.

- Οι ιδέες δεν πολλαπλασιάζονται μόνες τους, τις πολλαπλασιάζουν οι άνθρωποι.
- Πάρτο αλλιώς, γιατί κατά πάσα πιθανότητα εκείνες είναι που βάζουν τους ανθρώπους σε κίνηση (που συμπεριλαμβάνει και τον πολλαπλασιαμό) και όχι το αντίθετο. Τα παραδείγματα όσα και η ανθρώπινη ιστορία.

Ακόμα και αν οι ιδέες αποτελούν μια μορφή ζωής, δεν είναι έλλογη.
Η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα είναι ότι ενώ τα ζώα προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους, ο άνθρωπος προσαρμόζει το περιβάλλον στις ανάγκες του, καθότι ένλογος. Ε, λοιπόν ακριβώς έτσι συμπεριφέρονται και οι ιδέες. Το περιβάλλον τους είναι η ανθρώπινη κοινωνία και το διαμορφώνουν διαρκώς σύμφωνα με τις ανάγκες τους άλλες πιο επιτυχημένα και άλλες όχι.

- Η ζωή βασίζεται στην ύλη και όχι στην πληροφορία.
- Παντελώς λάθος. Η ζωή βασίζεται σε ένα πακέτο πληροφορίας χαρακτηριστικών κωδικοποιημένων σε αλυσίδες τεσσάρων μορίων. Ακόμα και η ίδια η ύλη δεν "υπάρχει". Αποτελεί απλά παρατηρήσιμη έκφανση της πληροφορίας για τη διάταξη και τις σχέσεις των ατόμων, των μορίων, κρυστάλλων κτλ..



Μήπως η ύπαρξή μας είναι μια ψευδέσθηση; (τόσοι το έχουν πει, εγώ θα έμενα πίσω;)
Όσο περισσότερο παρατηρώ το φαινόμενο της ζωής, τόσο περισσότερο ενισχύεται η εντύπωση ότι στο κέντρο του δεν βρίσκεται ο άνθρωπος, δεν βρίσκονται καν τα έμβια όντα, αλλά οι γενετικές αλληλουχίες. Τα έμβια όντα είναι απλά η έκφανση μιας συλλογικής στρατηγικής των γενετικών αλληλουχιών ώστε να πολλαπλασιάζονται με τον καλύτερο τρόπο. Αποτελούν συνασπισμούς γενετικού υλικού που είναι αναγκαίοι ώστε το DNA να αφουγκράζεται το περιβάλλον και να προσαρμόζεται αναλόγως. Η ψευδαίσθηση έγκυται στο ότι εμείς δεν παίρνουμε καμία απόφαση (και έτσι λοιπόν δεν υπάρχουμε). Όλες οι αποφάσεις πηγάζουν από το πραγματικό υποκείμενο που είναι το γενετικό υλικό και καθώς αναδύονται προς το συνειδητό βαπτίζονται ως αποτέλεσμα της σκέψης και άρα της ύπαρξής μας. (μια θεωρία είναι, που σίγουρα μπορεί να μπάζει, αλλά σίγουρα μπαίνει κι όλας)

Μια αναλογία είναι ότι αν τα γονίδια είναι ο άνθρωπος, τότε οι μορφές ζωής είναι η κοινωνία και η συνείδηση είναι ο διοικητής της κοινωνίας. Οι αποφάσεις του επηρρεάζουν όλη την κοινωνία και κάποιες φορές είναι λάθος ή ακόμα έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά της. Πάντα όμως η κοινωνία καταλήγει να επιβάλλεται σε αυτούς που τη διοικούν και να προοδεύει.

Αν μαζέψεις τα παραπάνω συσσωρεύεται μια ιδιαιτέρως καταθλιπτική εικόνα. Αυτή ενός ανθρώπου που δεν είναι κύριος της ζωής του, απλά ο φορέας των γενετικών και κοινωνικών γονιδίων. Πολύ θα ήθελα να την ανατρέψω στην τελευταία παράγραφο και να δώσω ένα χάπυ εντ που να αφήνει μια αχτίδα ελπίδας, αλλά δεν το βλέπω προς το παρόν.

(συνεχίζεται)

Περί ψεύδους

Έχω αυτόν τον ψεύτη το συνάδερφο που με έβαλε να σκέφτομαι.

Αν και όχι ιδιαιτέρως βλάκας, κάνει πάρα πολλά λάθη και απροσεξίες. Η πρώτη εξήγηση που έδωσα ήταν ότι προσπαθώντας να διατηρήσει τα διάφορα ψέματά του σε μη-αντιφάσκουσες καταστάσεις, καταναλώνει περισσότερους από τους (περιορισμένους) νοητικούς του πόρους.

Είναι το γνωστό "καλύπτω το ένα ψέμα με ένα άλλο μεγαλύτερο" κ.ο.κ. Κάθε φορά που λέμε ένα ψέμα χωρίζουμε το σύμπαν στα δύο: Το πραγματικό και εκείνο που κατασκευάσαμε για τις ανάγκες της περίστασης. Τα συσσωρευόμενα ψέματα είναι δύσκολο (βλέπε ενεργοβόρο) να διατηρηθούν λόγω του ολοένα αυξανόμενου βαθμού πολυπλοκότητας του συστήματος που καλούμαστε να διαχειριστούμε.

Προκύπτει έτσι με φυσικό τρόπο ότι η αλήθεια είναι ο πιο εύκολος δρόμος, κάτι το οποίο είναι κοινή γνώση από αρχής χρόνου. Χρήσιμο είναι να κάνουμε τη γενίκευση από αλήθεια σε "ακόλουθο με την πραγματικότητα", από εύκολο σε "μη-ενεργοβόρο" και να δούμε το ψέμα ως μία φυσαλίδα μειωμένης εντροπίας μέσα στο σύμπαν. Στη συνέχεια μπορούμε να αναζητήσουμε αν ηθικοί κανόνες δύναται να έχουν καταβολές μέσα στη ίδια τη φύση του σύμπαντος, πέρα δηλαδή από απλά τυφλοσούρτες εύρυθμων κοινωνιών.

Για να μπορέσουμε να περάσουμε από την ηθική στη φυσική και τη λογική χρειάζεται να απαγκιστρωθούμε από την έννοια του ψέματος καθαυτή που είναι φορτισμένη κοινωνικά με αρνητικό πρόσημο. Αν δεχτούμε ότι το σύμπαν είναι ένα (εδώ άρχισε ήδη να μπάζει νερά η θεωρία αλλά ας μην βάλουμε κι άλλα σύμπαντα στην κουβέντα) τότε ως ψέμα θα ορίσουμε οποιοδήποτε νοητικό κατασκεύασμα είναι ανακόλουθο με το σύμπαν αυτό, ανεξαρτήτως αν συμβαίνει εν γνώση του νου. Δισδιάστατα είναι ένας μαύρος λεκές, τρισδιάστατα μια φυσαλίδα, μέσα στο χρόνο είναι οι στιγμές που νομίζεις ότι είναι δώδεκα παρά τέταρτο αλλά δεν βρίσκεις πουθενά ρολόι για να το επιβεβαιώσεις. Στη συνέχεια λοιπόν όταν χρησιμοποιώ τον όρο ψέμα θέλω να κάνω καθαρό ότι τον ορίζω βάσει της πραγματικότητας και όχι του ψεύτη.

Είναι γνωστό ότι όταν λες την αλήθεια "έχεις το κεφάλι σου ήσυχο", "έχεις το θεό βοήθεια" και αντιστρόφως όποιος λέει ψέματα "πέφτει μες τα αίματα". Όλα τα παραπάνω είναι λαϊκές ρήσεις που υποδεικνύουν ότι το ψέμα είναι μια ενεργειακή κατάσταση που βρίσκεται σε αντίθεση με το σύμπαν και απαιτεί κόπο ώστε να διατηρηθεί. Ουσιαστικά το ψέμα δημιουργεί μια διαφορετική τάξη πραγμάτων που για να διατηρηθεί ζωντανή είναι αναγκαίο να υπεραμυνθείς τα τοιχώματα της φυσαλίδας που τη διαχωρίζει από το σύμπαν, ξοδεύοντας ενέργεια. Κυριολεκτικά λοιπόν, όταν ένα ψέμα καταρρέει, καταρρέει η προστατευτική του φυσαλίδα και το σύμπαν της αλήθειας εισβάλλει να καταλάβει το χώρο που σφετεριστίκαμε για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Η φυσαλίδα αυτή φαίνεται ότι υπακούει στους νόμους της φυσικής που λένε εκλαϊκευμένα ότι για να μειωθεί τοπικά η εντροπία ενός συστήματος χρειάζεται να καταναλώσουμε ενέργεια. Ο δρόμος της αλήθειας λοιπόν, εκτός από θεάρεστος ή ηθικός είναι και έκο-φρέντλυ δηλαδή εκείνος της ελάχιστης κατανάλωσης ενέργειας.

Μια άλλη παράμετρος στη διατήρηση των φυσαλίδων ψεύδους είναι ότι επειδή έχουν απαρνηθεί το εξωτερικό σύμπαν πρέπει να προσφύγουν σε ίδιες δομές υποστήριξης. Εξορισμού λοιπόν οι δομές αυτές είναι άλλες φυσαλίδες ψεύδους μεγαλώνοντας έτσι τη συνολική επιφάνεια του συνόρου με το σύμπαν και δυσχεραίνοντας την άμυνα. Αυτό συνήθως γίνεται αντιληπτό ως αντίφαση. Οι ανακριτικές τεχνικές (μέσω των πολλαπλών ερωτήσεων) στοχεύουν ακριβώς στο να μεγαλώσουν όσο το δυνατόν την επιφάνεια επαφής με το σύμπαν ώστε το υποκείμενο να αδυνατεί πλέον να τη διατηρεί στεγανή και να πέσει σε αντιφάσεις.

Σε γενικές γραμμές η καλύτερη στρατηγική για τη διατήρηση της φυσαλίδας είναι να αποφευχθεί πάση θυσία η μεγέθυνση του υπερασπιστικού μετώπου. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ει δυνατή παύση της αλληλεπίδρασης της φυσαλίδας με το σύμπαν. Γιατί κάθε αλληλεπίδραση μόνο να τη μεγαλώσει μπορεί. Ήτοι αποφεύγετε τις ερωτήσεις και κάντε τον ψόφιο κοριό γιατί η αντίφαση είναι πρώτη ξαδέρφη με το ψέμα και με την πρώτη ευκαιρία έρχεται για βίζιτα.

τί είμαστε και γιατί υπάρχουμε

Γιατί μας θλίβει τόσο πολύ η παύση της ύπαρξής μας άπαξ και πεθάνουμε αλλά δεν μας καίγεται καρφάκι για το γεγονός ότι δεν υπήρχαμε πριν γεννηθούμε;

Τότε ήταν που σκέφτηκα να το δω με τεχνολογικούς όρους. Το σώμα μας είναι το hardware. Το DNA είναι το BIOS, που όμως εδώ περιέχει τις οδηγίες για την κατασκευή του harware. Μόλις το harware-σώμα χτιστεί με τις οδηγίες του BIOS-DNA, αρχίζει μόνο του να δημιουργεί το software δηλαδή εμάς.

Είμαστε λοιπόν ένα λογισμικό που δημιουργήθηκε αυτόματα από το σώμα μας. Άρα η γέννηση του εαυτού μας δεν είναι ένα στιγμιαίο γεγονός αλλά μάλλον μια μακρά περίοδος διεργασιών. Στην πραγματικότητα η γέννηση ξεκινά από τη στιγμή που ο εγκέφαλος του εμβρύου αρχίζει να συλλέγει εμπειρίες, να τις οργανώνει σε λογικές δομές και τελειώνει όταν σταματήσουν οι μεγάλες αλλαγές στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα μας και σταθεροποιηθούμε.

Το λογισμικό αυτό, όντας τόσο σύνθετο και επιτελώντας τόσες πολλές και πολύπλοκες λειτουργίες, είναι απολύτως αναγκαίο να περιέχει ρουτίνες που του επιτρέπουν να ελέγχει την ίδια την κατάστασή του. Αυτή λοιπόν είναι η "μαγική" συνείδηση του εαυτού μας, το εγώ. Το "εγώ" είναι μία ακόμη ρουτίνα που τρέχει στο hardware ώστε να το προστατεύει και να το ελέγχει πιο αποτελεσματικά. Και εμείς το θεοποιήσαμε.

Όχι άδικα βεβαίως, γιατί η αντίληψη του εαυτού είναι μακράν ότι πιο διασκεδαστικό εμφανίστηκε ποτέ στο σύμπαν. Έτσι κάθε προσπάθεια διάσωσης του "εγώ" πέρα από τους χρονικούς περιορισμούς της ζωής του φυσικού σώματος είναι απολύτως θεμιτή και καλό θα ήταν να καρποφορήσει το συντομότερο δυνατό!

πεθαίνουμε όπως κάθε τι άλλο στη φύση

Τις προάλλες σκεφτόμουν πόσο ανόητο είναι να πιστεύουμε στη μεταθανάτιο ζωή. Το ανθρώπινο είδος όπως και όλα τα άλλα είδη ζωής στον πλανήτη αυτό διαιωνίζονται κατά γενεές. Φύλλα φυτρώνουν, φύλλα ξεραίνονται, άλλα φύλλα φυτρώνουν.

Όμως όχι, εμείς πρέπει να εφεύρουμε παραμύθια, ότι δήθεν τα φύλλα που ξεραίνονται πάνε στον παράδεισο ή την κόλαση των φύλλων, αφού κριθούν για τα έργα τους.

Από τα δισεκατομμύρια είδη ζωής αυτού του πλανήτη είμαστε το μόνο με γνώση της θνητότητάς του και το μόνο που δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα αυτή. Ενδεχομένως γιατί είναι μια ιδέα που ξεπερνά τις σημερινές υπολογιστικές δυνατότητες της διανόησής μας. Το οποίο πιστοποιεί ξανά τη ρήση μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι, στην προκειμένη, οι μη-γνωρίζοντες.

Όταν βεβαίως καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα αυτή, θα μας τελειώσουν και οι θρησκείες που από αρχής χρόνου σπεκουλάρουν πάνω στην τραγικότητά μας

ρητορικά χαλίκια

Κι άλλο δρόμο διάνυσα. Προς τα που δεν ξέρω. Είναι στιγμές που νιώθω σωστά. Άλλες που νοσταλγώ τη φωτιά.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν ποθώ να κάνω κύματα. Να δηλώσω την ύπαρξή μου αλλάζοντας τον κόσμο. Να στρατευθώ σε κάτι πέρα από μένα.
Τελειώσαν οι θεοί και οι ιδέες. Έμεινα τελικά μόνος να κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Και να με αναγνωρίζω όλο και λιγότερο.
Όλα είναι δρόμος. Ένα ζεϊμπέκικο το ξημέρωμα να βάζω φωτιά στα ρούχα μου. Γιατί; Γιατί όχι;

Γιατί τα δράματα είναι τόσο ελκυστικά; Γιατί ο πόνος και η λύτρωση να γίνονται αυτοσκοπός; Μήπως η λύτρωση είναι η μεγαλύτερη ηδονή; Πρέπει σώνει και καλά να βασανιστώ για να νιώσω. Μάλλον. Μάλλον έτσι δείχνει.

Μια αγκαλιά να τους βάλω όλους μέσα. Εχθρούς και φίλους. Να ζήσω πάλι μαζί τους. Να ματώσουμε παρέα.

Άμα δώ το αίμα μου να τρέχει; Θέλω να γίνω πάλι αφελής. Τότε που μπορούσα να πιστέψω. Να λέω πάντα και να το εννοώ μέσα στα σωθικά μου.

Η φυλακή του καθενός είναι χτισμένη τούβλο τούβλο από τις πράξεις μας. Μας παίρνει χρόνια να παγιδευτούμε χτίζοντας τους τοίχους της γύρω μας. Για προστασία.

Μην έρθεις. Κι εσύ κι εσύ και εσύ. Μην έρθεις γιατί θα είσαι άλλη. Όπως είμαι άλλος και γω. Προτιμώ να σε κρατάω εδώ όπως σε ήξερα.

Ήταν μια νύχτα με φεγγάρι που ανεβήκαμε στους λόφους πίσω από τη Φορτέτσα και σου τραγούδαγα το χρονοτριβείο.

Φρενήρης έρωτας το μεσημέρι.

Να ανέβαινα λέει στη σκηνή, Να καιγόμουν εκεί πάνω δίνοντας την τελευταία μου ανάσα.
Να με θυμόμουν ωραία έτσι.

Για τις αμερικανικές εκλογές

Η ανθρωπότητα και μεμονωμένα οι άνθρωποι, είμαστε προδιατεθιμένοι να πιστέψουμε όποιον υπόσχεται εκείνα που έχουμε ανάγκη.

Ακόμα και αν δεχθούμε ότι όντως διακατέχεται από αγνές προθέσεις, δεν γίνεται να παραβλέψουμε ότι είναι αδύνατο να τις εφαρμόσει. Ακόμα κι αν θέλει, δεν μπορεί.

Αυτή είναι μια καλή μέρα

Διαβάζω στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 12/10/2008:

"Η κουλτούρα της υπερκατανάλωσης και μάλιστα με δανεικά έχει τερματιστεί."

Τι πιο ελπιδοφόρο μπορεί να διαβάσει κανείς Κυριακή πρωί;