tag:blogger.com,1999:blog-56144083058554112442024-03-08T16:02:38.749+02:00Αβραάμ Ξένος 1975Αυτοβιογραφικό / εγωκεντρικό μπλογκ σε ελληνική γλώσσαΑβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.comBlogger36125tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-90776202439522640112013-07-27T22:20:00.003+02:002013-07-27T22:20:48.137+02:00έλα άλλη μία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τόσα χρόνια απουσίας έχουν μαζευτεί σκέψεις και θεωρίες που αν ήταν σκατό θα πήγαινα από περιτωνίτιδα.<br />
<br />
Το σπάω λοιπόν σε κομάτια και μετά το στολίζω.<br />
<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li><strike>Ζωή είναι κάθε δομή που δύναται να αναπαράγεται αυτοβούλως</strike></li>
<li><strike>Είμαστε απλά φορείς των γενετικών</strike> και κοινωνικών γονιδίων</li>
<li><strike>Ο άνθρωπος αποτελεί το περιβάλλον των κοινωνικών γονιδίων</strike></li>
<li><strike>Η ζωή δεν βασίζεται κατ' ανάγκη στην ύλη</strike></li>
<li><strike>Η ύλη δεν είναι παρά πληροφορία</strike></li>
<li><strike>Οι ιδέες είναι μορφή ζωής</strike></li>
<li><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Helvetica Neue', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 18px; white-space: pre-wrap;">Μετά το κάζο του 20ου αιώνα, ο καπιταλισμός στοχεύει να μη γεννηθεί καν ο επόμενος Μαρξ.</span></li>
<li><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Helvetica Neue', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 18px; white-space: pre-wrap;">Δεν μπορείς να κάνεις τέχνη ζώντας μια ισορροπημένη ζωή</span></li>
<li><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'Helvetica Neue', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 18px; white-space: pre-wrap;">Η συνείδηση είναι συνεχής, ή αναδημιουργείται κάθε πρωί;</span></li>
<li><span style="color: #333333; font-family: 'Helvetica Neue', Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 18px; white-space: pre-wrap;">Καθώς μεταβιβάσεις τα κοινωνικά σου γονίδια στα παιδιά σου και τους άνθρωπους που επηρρέασες, είναι δυνατόν η συνείδησή σου να επεκταθεί ώστε να καλύψει και τα νέα νευρωνικά πεδία;</span></li>
</ul>
<div>
<span style="color: #333333; font-family: Helvetica Neue, Arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14px; line-height: 18px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span></div>
<div>
</div>
<br />
<h3 style="text-align: left;">
Ζωή είναι κάθε δομή που δύναται να αναπαράγεται αυτοβούλως</h3>
<div>
Από τη στιγμή που σχηματίστηκε το πρώτο μόριο DNA, δηλαδή η πρώτη δομή ικανή να κανει copy-paste τον εαυτό της από μόνη της, όλα κύλησαν όπως το νερό στο αυλάκι. Δύο παράγοντες συμπλέκονται και οδηγούν τη ζωή. Η αυτόβουλη αντιγραφή και οι συνθήκες μέσα στις οποίες συμβαίνει αυτή. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κάθε βιολογική πράξη αντιγραφής είναι πάντα ατελής. Τα βιολογικά αντίγραφα ποτέ δεν είναι πιστά. Η κοσμική ακτινοβολία (και άλλοι παράγοντες ενδεχομένως) επηρρεάζουν τη μετεγγραφή του DNA εισάγοντας διαρκώς τυχαία πληροφορία-θόρυβο. Οι επόμενες γενιές έχουν έτσι πάντα κάποια νέα στοιχεία στη γενετική τους αλυσίδα που τους προσδίδουν τυχαίες διαφοροποιήσεις στα χαρακτηριστικά τους.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το περιβάλλον είναι το άκαμπτο πλαίσιο στο οποίο πραγματοποιείται αυτη η διαρκής μετεγραφη γενετικού υλικού. Είναι ο απόλυτος κριτής που αποφασίζει αν μία μετάλλαξη δημιουργεί πλεονέκτημα ή μειονέκτημα στο υποκείμενο. Και όταν λέμε πλεονέκτημα ή μειονέκτημα εννοούμε στην ικανότητά του να μετεγγράψει τη γενετική του αλληλουχία σε περισσότερα αντίγραφα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κατά αυτό τον τρόπο, <b>κάθε μορφή ζωής αποτελεί την εκδήλωση μίας στρατηγικής</b> που σχηματίστηκε για να απαντήσει σε συνθήκες και περιορισμούς που κάθε περιβάλλον επιβάλλει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα εκτός από διοξείδιο και ανόργανες ουσίες τριγύρω, τότε καλύτερα να είσαι φυτό. Όταν έχεις απέραντα λειβάδια στη διάθεσή σου είναι εξαιρετικά καλή ιδέα να τα βοσκήσεις ώς πρόβατο. Αν η τροφή σου φυτρώνει στα κατσάβραχα τότε γίνεσαι κατσίκι. Κι αν από τον κάμπο ακούγονται μόνο βελάσματα, τότε το στομάχι σου που γουργουρίζει σου λέει ότι είσαι λύκος.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε κάθε λοιπόν περίπτωση αυτό που κάνει <b>η ζωή είναι να αντανακλά το περιβάλλον</b>. Είναι ένα τραγούδι που γράφεται διαρκώς για ένα και μόνο εξαιρετικά απαιτητικό ακροατή. Πάντα στα μέτρα του. Παίρνει κάθε σχήμα, χρώμα και μορφή για να ταιριάξει στο περιβάλλον όπως το νερό κυλά στο αυλάκι. Κυλά μέσα του.<br />
<br />
<b>Κι αν η αντιγραφή δεν ήταν ατελής;</b><br />
<br />
Τότε κάθε γενιά θα ήταν πανομοιότυπη με την προηγούμενη και όταν το περιβάλλον μεταβαλλόταν πέρα από τα όρια επιβίωσης της τρέχουσας μορφής, το είδος θα εξαφανιζόταν. Λόγω <b>απώλειας της ικανότητα προσαρμογής</b>.<br />
<br />
Ανικανότητα γενετικής προσαρμογής θα υπήρχε επίσης και <b>αν ήμασταν αθάνατοι. </b>Γίνεται εύκολα έτσι αντιληπτό ότι ο ίδιος ο θάνατος είναι αναγκαίος για την επιβίωση του είδους.<br />
Επίσης παρατηρούμε ότι η ζωή χαράσει τη στρατηγική της με βάση το είδος συλλογικά και όχι το άτομο. Αυτό απαντά αποτελεσματικά και σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι ο ατομισμός είναι στη φύση μας..<br />
<br />
<br />
<b>Κάθε δομή που μπορεί να αναπαράγεται αυτοβούλως είναι ζωή;</b><br />
Η απάντηση λογικά είναι προφανής, απλά επειδή δεν έχει υπάρξει κάποιο χειροπιαστό παράδειγμα μέχρι σήμερα δεν είναι αυτονόητη. ..Ή μήπως έχει υπάρξει;<br />
<br />
Ακόμα καλύτερα, Μήπως υπάρχει;<br />
<br />
Κι όμως ναι. <b>Οι ιδέες αποτελούν μορφή ζωής</b> με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της: Γέννηση, πολλαπλασιασμός, μετάλλαξη, προσαρμογή και θάνατος. Το οικοσύστημα μέσα στο οποίο αναπτύσσονται όμως είναι η ανθρώπινη κοινωνία.<br />
<br />
Ας το πάρουμε από την ανάποδη να δούμε αν ισχύει:<br />
<br />
<b>-Έχουν οι ιδέες συνείδηση του εαυτού τους όπως κάθε μορφή ζωής; </b><br />
-Η συνείδηση δεν είναι χαρακτηριστικό όλων των μορφών ζωής, ούτε κάν χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ζωής από την αρχή.<br />
<br />
<b>- Οι ιδέες δεν πολλαπλασιάζονται μόνες τους, τις πολλαπλασιάζουν οι άνθρωποι.</b><br />
- Πάρτο αλλιώς, γιατί κατά πάσα πιθανότητα εκείνες είναι που βάζουν τους ανθρώπους σε κίνηση (που συμπεριλαμβάνει και τον πολλαπλασιαμό) και όχι το αντίθετο. Τα παραδείγματα όσα και η ανθρώπινη ιστορία.<br />
<br />
<b>Ακόμα και αν οι ιδέες αποτελούν μια μορφή ζωής, δεν είναι έλλογη.</b><br />Η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα είναι ότι ενώ τα ζώα προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους, ο άνθρωπος προσαρμόζει το περιβάλλον στις ανάγκες του, καθότι ένλογος. Ε, λοιπόν ακριβώς έτσι συμπεριφέρονται και οι ιδέες. Το περιβάλλον τους είναι η ανθρώπινη κοινωνία και το διαμορφώνουν διαρκώς σύμφωνα με τις ανάγκες τους άλλες πιο επιτυχημένα και άλλες όχι.<br />
<br />
<b>- Η ζωή βασίζεται στην ύλη και όχι στην πληροφορία.</b><br />
- Παντελώς λάθος. Η ζωή βασίζεται σε ένα πακέτο πληροφορίας χαρακτηριστικών κωδικοποιημένων σε αλυσίδες τεσσάρων μορίων. Ακόμα και η ίδια η ύλη δεν "υπάρχει". Αποτελεί απλά παρατηρήσιμη έκφανση της πληροφορίας για τη διάταξη και τις σχέσεις των ατόμων, των μορίων, κρυστάλλων κτλ..<br />
<br />
<br />
<br />
<b>Μήπως η ύπαρξή μας είναι μια ψευδέσθηση;</b> (τόσοι το έχουν πει, εγώ θα έμενα πίσω;)<br />
Όσο περισσότερο παρατηρώ το φαινόμενο της ζωής, τόσο περισσότερο ενισχύεται η εντύπωση ότι στο κέντρο του δεν βρίσκεται ο άνθρωπος, δεν βρίσκονται καν τα έμβια όντα, αλλά οι γενετικές αλληλουχίες. Τα έμβια όντα είναι απλά η έκφανση μιας συλλογικής στρατηγικής των γενετικών αλληλουχιών ώστε να πολλαπλασιάζονται με τον καλύτερο τρόπο. Αποτελούν συνασπισμούς γενετικού υλικού που είναι αναγκαίοι ώστε το DNA να αφουγκράζεται το περιβάλλον και να προσαρμόζεται αναλόγως. Η ψευδαίσθηση έγκυται στο ότι εμείς δεν παίρνουμε καμία απόφαση (και έτσι λοιπόν δεν υπάρχουμε). Όλες οι αποφάσεις πηγάζουν από το πραγματικό υποκείμενο που είναι το γενετικό υλικό και καθώς αναδύονται προς το συνειδητό βαπτίζονται ως αποτέλεσμα της σκέψης και άρα της ύπαρξής μας. (μια θεωρία είναι, που σίγουρα μπορεί να μπάζει, αλλά σίγουρα μπαίνει κι όλας)<br />
<br />
<b>Μια αναλογία είναι ότι αν τα γονίδια είναι ο άνθρωπος, τότε οι μορφές ζωής είναι η κοινωνία και η συνείδηση είναι ο διοικητής της κοινωνίας. </b>Οι αποφάσεις του επηρρεάζουν όλη την κοινωνία και κάποιες φορές είναι λάθος ή ακόμα έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά της. Πάντα όμως η κοινωνία καταλήγει να επιβάλλεται σε αυτούς που τη διοικούν και να προοδεύει.<br />
<br />
Αν μαζέψεις τα παραπάνω συσσωρεύεται μια ιδιαιτέρως καταθλιπτική εικόνα. Αυτή ενός ανθρώπου που δεν είναι κύριος της ζωής του, απλά ο φορέας των γενετικών και κοινωνικών γονιδίων. Πολύ θα ήθελα να την ανατρέψω στην τελευταία παράγραφο και να δώσω ένα χάπυ εντ που να αφήνει μια αχτίδα ελπίδας, αλλά δεν το βλέπω προς το παρόν.<br />
<br />
(συνεχίζεται)<br />
<br /></div>
</div>
Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-14963611798434863282010-12-12T08:26:00.012+02:002010-12-12T10:32:36.603+02:00Περί ψεύδους<span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Έχω αυτόν τον ψεύτη το συνάδερφο που με έβαλε να σκέφτομαι.<div>Αν και όχι ιδιαιτέρως βλάκας, κάνει πάρα πολλά λάθη και απροσεξίες. Η πρώτη εξήγηση που έδωσα ήταν ότι προσπαθώντας να διατηρήσει τα διάφορα ψέματά του σε μη-αντιφάσκουσες καταστάσεις, καταναλώνει περισσότερους από τους (περιορισμένους) νοητικούς του πόρους.</div><div><br /></div><div><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Είναι το γνωστό "καλύπτω το ένα ψέμα με ένα άλλο μεγαλύτερο" κ.ο.κ. Κάθε φορά που λέμε ένα ψέμα χωρίζουμε το σύμπαν στα δύο: Το πραγματικό και εκείνο που κατασκευάσαμε για τις ανάγκες της περίστασης. Τα συσσωρευόμενα ψέματα είναι δύσκολο (βλέπε ενεργοβόρο) να διατηρηθούν λόγω του ολοένα αυξανόμενου βαθμού πολυπλοκότητας του συστήματος που καλούμαστε να διαχειριστούμε.</div><div><br /></div><div><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Προκύπτει έτσι με φυσικό τρόπο ότι η αλήθεια είναι ο πιο εύκολος δρόμος, κάτι το οποίο είναι κοινή γνώση από αρχής χρόνου. Χρήσιμο είναι να κάνουμε τη γενίκευση από αλήθεια σε "ακόλουθο με την πραγματικότητα", από εύκολο σε "μη-ενεργοβόρο" και να δούμε το ψέμα ως μία φυσαλίδα μειωμένης εντροπίας μέσα στο σύμπαν. Στη συνέχεια μπορούμε να αναζητήσουμε αν ηθικοί κανόνες δύναται να έχουν καταβολές μέσα στη ίδια τη φύση του σύμπαντος, πέρα δηλαδή από απλά τυφλοσούρτες εύρυθμων κοινωνιών.</div><div><br /></div><div><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Για να μπορέσουμε να περάσουμε από την ηθική στη φυσική και τη λογική χρειάζεται να απαγκιστρωθούμε από την έννοια του ψέματος καθαυτή που είναι φορτισμένη κοινωνικά με αρνητικό πρόσημο. Αν δεχτούμε ότι το σύμπαν είναι ένα (εδώ άρχισε ήδη να μπάζει νερά η θεωρία αλλά ας μην βάλουμε κι άλλα σύμπαντα στην κουβέντα) τότε ως ψέμα θα ορίσουμε οποιοδήποτε νοητικό κατασκεύασμα είναι ανακόλουθο με το σύμπαν αυτό, ανεξαρτήτως αν συμβαίνει εν γνώση του νου. Δισδιάστατα είναι ένας μαύρος λεκές, τρισδιάστατα μια φυσαλίδα, μέσα στο χρόνο είναι οι στιγμές που νομίζεις ότι είναι δώδεκα παρά τέταρτο αλλά δεν βρίσκεις πουθενά ρολόι για να το επιβεβαιώσεις. Στη συνέχεια λοιπόν όταν χρησιμοποιώ τον όρο ψέμα θέλω να κάνω καθαρό ότι τον ορίζω βάσει της πραγματικότητας και όχι του ψεύτη.</div><div><br /></div><div><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Είναι γνωστό ότι όταν λες την αλήθεια "έχεις το κεφάλι σου ήσυχο", "έχεις το θεό βοήθεια" και αντιστρόφως όποιος λέει ψέματα "πέφτει μες τα αίματα". Όλα τα παραπάνω είναι λαϊκές ρήσεις που υποδεικνύουν ότι το ψέμα είναι μια ενεργειακή κατάσταση που βρίσκεται σε αντίθεση με το σύμπαν και απαιτεί κόπο ώστε να διατηρηθεί. Ουσιαστικά το ψέμα δημιουργεί μια διαφορετική τάξη πραγμάτων που για να διατηρηθεί ζωντανή είναι αναγκαίο να υπεραμυνθείς τα τοιχώματα της φυσαλίδας που τη διαχωρίζει από το σύμπαν, ξοδεύοντας ενέργεια. Κυριολεκτικά λοιπόν, όταν ένα ψέμα καταρρέει, καταρρέει η προστατευτική του φυσαλίδα και το σύμπαν της αλήθειας εισβάλλει να καταλάβει το χώρο που σφετεριστίκαμε για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Η φυσαλίδα αυτή φαίνεται ότι υπακούει στους νόμους της φυσικής που λένε εκλαϊκευμένα ότι για να μειωθεί τοπικά η εντροπία ενός συστήματος χρειάζεται να καταναλώσουμε ενέργεια. Ο δρόμος της αλήθειας λοιπόν, εκτός από θεάρεστος ή ηθικός είναι και έκο-φρέντλυ δηλαδή εκείνος της ελάχιστης κατανάλωσης ενέργειας.</div><div><br /></div><div><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Μια άλλη παράμετρος στη διατήρηση των φυσαλίδων ψεύδους είναι ότι επειδή έχουν απαρνηθεί το εξωτερικό σύμπαν πρέπει να προσφύγουν σε ίδιες δομές υποστήριξης. Εξορισμού λοιπόν οι δομές αυτές είναι άλλες φυσαλίδες ψεύδους μεγαλώνοντας έτσι τη συνολική επιφάνεια του συνόρου με το σύμπαν και δυσχεραίνοντας την άμυνα. Αυτό συνήθως γίνεται αντιληπτό ως αντίφαση. Οι ανακριτικές τεχνικές (μέσω των πολλαπλών ερωτήσεων) στοχεύουν ακριβώς στο να μεγαλώσουν όσο το δυνατόν την επιφάνεια επαφής με το σύμπαν ώστε το υποκείμενο να αδυνατεί πλέον να τη διατηρεί στεγανή και να πέσει σε αντιφάσεις.</div><div><br /></div><div><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Σε γενικές γραμμές η καλύτερη στρατηγική για τη διατήρηση της φυσαλίδας είναι να αποφευχθεί πάση θυσία η μεγέθυνση του υπερασπιστικού μετώπου. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ει δυνατή παύση της αλληλεπίδρασης της φυσαλίδας με το σύμπαν. Γιατί κάθε αλληλεπίδραση μόνο να τη μεγαλώσει μπορεί. Ήτοι αποφεύγετε τις ερωτήσεις και κάντε τον ψόφιο κοριό γιατί η αντίφαση είναι πρώτη ξαδέρφη με το ψέμα και με την πρώτη ευκαιρία έρχεται για βίζιτα.</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-67769171247307842642010-11-28T09:18:00.010+02:002010-11-28T09:45:36.698+02:00τί είμαστε και γιατί υπάρχουμεΓιατί μας θλίβει τόσο πολύ η παύση της ύπαρξής μας άπαξ και πεθάνουμε αλλά δεν μας καίγεται καρφάκι για το γεγονός ότι δεν υπήρχαμε πριν γεννηθούμε;<div><br /></div><div>Τότε ήταν που σκέφτηκα να το δω με τεχνολογικούς όρους. Το σώμα μας είναι το hardware. Το DNA είναι το BIOS, που όμως εδώ περιέχει τις οδηγίες για την κατασκευή του harware. Μόλις το harware-σώμα χτιστεί με τις οδηγίες του BIOS-DNA, αρχίζει μόνο του να δημιουργεί το software δηλαδή εμάς.</div><div><br /></div><div>Είμαστε λοιπόν ένα λογισμικό που δημιουργήθηκε αυτόματα από το σώμα μας. Άρα η γέννηση του εαυτού μας δεν είναι ένα στιγμιαίο γεγονός αλλά μάλλον μια μακρά περίοδος διεργασιών. Στην πραγματικότητα η γέννηση ξεκινά από τη στιγμή που ο εγκέφαλος του εμβρύου αρχίζει να συλλέγει εμπειρίες, να τις οργανώνει σε λογικές δομές και τελειώνει όταν σταματήσουν οι μεγάλες αλλαγές στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα μας και σταθεροποιηθούμε.</div><div><br /></div><div>Το λογισμικό αυτό, όντας τόσο σύνθετο και επιτελώντας τόσες πολλές και πολύπλοκες λειτουργίες, είναι απολύτως αναγκαίο να περιέχει ρουτίνες που του επιτρέπουν να ελέγχει την ίδια την κατάστασή του. Αυτή λοιπόν είναι η "μαγική" συνείδηση του εαυτού μας, το εγώ. Το "εγώ" είναι μία ακόμη ρουτίνα που τρέχει στο hardware ώστε να το προστατεύει και να το ελέγχει πιο αποτελεσματικά. Και εμείς το θεοποιήσαμε.</div><div><br /></div><div>Όχι άδικα βεβαίως, γιατί η αντίληψη του εαυτού είναι μακράν ότι πιο διασκεδαστικό εμφανίστηκε ποτέ στο σύμπαν. Έτσι κάθε προσπάθεια διάσωσης του "εγώ" πέρα από τους χρονικούς περιορισμούς της ζωής του φυσικού σώματος είναι απολύτως θεμιτή και καλό θα ήταν να καρποφορήσει το συντομότερο δυνατό!</div>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-52474228533832389052010-11-28T08:32:00.005+02:002010-11-28T08:48:54.685+02:00πεθαίνουμε όπως κάθε τι άλλο στη φύση<span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Τις προάλλες σκεφτόμουν πόσο ανόητο είναι να πιστεύουμε στη μεταθανάτιο ζωή. Το ανθρώπινο είδος όπως και όλα τα άλλα είδη ζωής στον πλανήτη αυτό διαιωνίζονται κατά γενεές. Φύλλα φυτρώνουν, φύλλα ξεραίνονται, άλλα φύλλα φυτρώνουν.<div><br /><div><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Όμως όχι, εμείς πρέπει να εφεύρουμε παραμύθια, ότι δήθεν τα φύλλα που ξεραίνονται πάνε στον παράδεισο ή την κόλαση των φύλλων, αφού κριθούν για τα έργα τους.</div><div><br /></div><div><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Από τα δισεκατομμύρια είδη ζωής αυτού του πλανήτη είμαστε το μόνο με γνώση της θνητότητάς του και το μόνο που δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα αυτή. Ενδεχομένως γιατί είναι μια ιδέα που ξεπερνά τις σημερινές υπολογιστικές δυνατότητες της διανόησής μας. Το οποίο πιστοποιεί ξανά τη ρήση μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι, στην προκειμένη, οι μη-γνωρίζοντες.</div><div><br /></div><div><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>Όταν βεβαίως καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα αυτή, θα μας τελειώσουν και οι θρησκείες που από αρχής χρόνου σπεκουλάρουν πάνω στην τραγικότητά μας</div></div>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-26535585390322855312009-09-19T00:16:00.004+02:002009-09-19T00:35:21.844+02:00ρητορικά χαλίκιαΚι άλλο δρόμο διάνυσα. Προς τα που δεν ξέρω. Είναι στιγμές που νιώθω σωστά. Άλλες που νοσταλγώ τη φωτιά.<br />Αναρωτιέμαι γιατί δεν ποθώ να κάνω κύματα. Να δηλώσω την ύπαρξή μου αλλάζοντας τον κόσμο. Να στρατευθώ σε κάτι πέρα από μένα.<br />Τελειώσαν οι θεοί και οι ιδέες. Έμεινα τελικά μόνος να κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Και να με αναγνωρίζω όλο και λιγότερο.<br />Όλα είναι δρόμος. Ένα ζεϊμπέκικο το ξημέρωμα να βάζω φωτιά στα ρούχα μου. Γιατί; Γιατί όχι;<br /><br />Γιατί τα δράματα είναι τόσο ελκυστικά; Γιατί ο πόνος και η λύτρωση να γίνονται αυτοσκοπός; Μήπως η λύτρωση είναι η μεγαλύτερη ηδονή; Πρέπει σώνει και καλά να βασανιστώ για να νιώσω. Μάλλον. Μάλλον έτσι δείχνει.<br /><br />Μια αγκαλιά να τους βάλω όλους μέσα. Εχθρούς και φίλους. Να ζήσω πάλι μαζί τους. Να ματώσουμε παρέα.<br /><br />Άμα δώ το αίμα μου να τρέχει; Θέλω να γίνω πάλι αφελής. Τότε που μπορούσα να πιστέψω. Να λέω πάντα και να το εννοώ μέσα στα σωθικά μου.<br /><br />Η φυλακή του καθενός είναι χτισμένη τούβλο τούβλο από τις πράξεις μας. Μας παίρνει χρόνια να παγιδευτούμε χτίζοντας τους τοίχους της γύρω μας. Για προστασία.<br /><br />Μην έρθεις. Κι εσύ κι εσύ και εσύ. Μην έρθεις γιατί θα είσαι άλλη. Όπως είμαι άλλος και γω. Προτιμώ να σε κρατάω εδώ όπως σε ήξερα.<br /><br />Ήταν μια νύχτα με φεγγάρι που ανεβήκαμε στους λόφους πίσω από τη Φορτέτσα και σου τραγούδαγα το χρονοτριβείο.<br /><br />Φρενήρης έρωτας το μεσημέρι.<br /><br />Να ανέβαινα λέει στη σκηνή, Να καιγόμουν εκεί πάνω δίνοντας την τελευταία μου ανάσα.<br />Να με θυμόμουν ωραία έτσι.Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-59823962946413869132008-11-05T09:21:00.003+02:002008-11-05T09:46:15.557+02:00Για τις αμερικανικές εκλογέςΗ ανθρωπότητα και μεμονωμένα οι άνθρωποι, είμαστε προδιατεθιμένοι να πιστέψουμε όποιον υπόσχεται εκείνα που έχουμε ανάγκη.<br /><br />Ακόμα και αν δεχθούμε ότι όντως διακατέχεται από αγνές προθέσεις, δεν γίνεται να παραβλέψουμε ότι είναι αδύνατο να τις εφαρμόσει. Ακόμα κι αν θέλει, δεν μπορεί.Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-66816397260253732962008-10-12T07:26:00.002+02:002008-10-12T07:30:12.038+02:00Αυτή είναι μια καλή μέραΔιαβάζω στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 12/10/2008:<br /><br /><span style="font-style: italic;">"Η κουλτούρα της υπερκατανάλωσης και μάλιστα με δανεικά έχει τερματιστεί."</span><br /><br />Τι πιο ελπιδοφόρο μπορεί να διαβάσει κανείς Κυριακή πρωί;Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-42011807325127439212008-10-11T08:43:00.003+02:002008-10-11T08:46:08.857+02:00Για τη μνήμη μουΣυνειδητοποιώ ότι έχω πολύ κοντή μνήμη.<br /><br />Και ότι αυτό μπορεί να συνιστά μειονέκτημα και πλεονέκτημα κατά περίπτωση.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να μάθω να ζω με αυτό.Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-76432333874934425522008-10-07T14:46:00.003+02:002008-10-07T14:50:51.559+02:00Φοβού τις αυθεντίεςΚάθε είδους.<br /><br />Εμπειρία υφίσταται. Αυθεντία όχι. Ιδιαιτέρως αν κάποιος αποδέχεται τον χαρακτηρισμό (ή ακόμα χειρότερα αν δηλώνει έτσι) είναι ολίγον επικίνδυνος. Για όσους τον εμπιστεύονται βεβαίως :)Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-43089766268111075672008-03-19T15:22:00.004+02:002008-12-09T08:43:09.229+02:00Α***** Ρ********* Δ************<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/R-EUq1Voo9I/AAAAAAAAAGY/RQ0g7GB6IeQ/s1600-h/ContentSegment_6754802_1.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="http://3.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/R-EUq1Voo9I/AAAAAAAAAGY/RQ0g7GB6IeQ/s400/ContentSegment_6754802_1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5179443772557665234" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;"><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Του Τάσου Αναστασίου που δεν κολώνει.</div>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-40710660533972357132008-02-07T17:22:00.000+02:002008-12-09T08:43:09.343+02:00Λαμπράκης<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/R6sp16JP0dI/AAAAAAAAAF8/0vwbX7ONNRI/s1600-h/ContentSegment_6333891_1.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="http://4.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/R6sp16JP0dI/AAAAAAAAAF8/0vwbX7ONNRI/s400/ContentSegment_6333891_1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5164267403828253138" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;"><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Από τον Τάσο Αναστασίου, ένα από τα δυνατά πενάκια των ημερών</div>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-48910767693388349242008-01-26T23:02:00.000+02:002008-01-26T23:29:03.919+02:00Κι αν μεγαλώσω;Χτες το απόγευμα στο γραφείο έβλεπα τον αρχιπωλητή της εταιρείας να μιλάει με ένα πελάτη στο τηλέφωνο.<br /><br />Με τι άνεση και στόμφο και έπαρση μιλούσε για τα προϊόντα μας. Τα ψέματα, οι υπερβολές, οι μισές αλήθειες έφευγαν κατά ριπές.<br /><br />Ψιλοαναγούλιαζα. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να είναι η ζωή να σε κάνει αδίστακτο. Σε κολλάει με την πλάτη στον τοίχο και δεν αφήνει χρόνο για ηθικά διλήμματα.<br /><br />Στα 55 του έχει περάσει από την πιάτσα απ' την καλή και την ανάποδη. Έχει φάει και έχει ρίξει φέσια. Έχει φαλιρίσει, ορθοποδήσει, ξαναφαλιρίσει. Χωρίσει, παντρευτεί, παιδιά με την πρώην, μικρά παιδιά με τη νυν. Πουλάει μπλα μπλα για να ζήσει.<br /><br />Μήπως οι ενήλικοι και οι κάθε ενήλικοι είναι αδίστακτοι;<br /><br /><br />Δε θα γίνω έτσι.Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-86436669232349310152008-01-08T22:04:00.000+02:002008-12-09T08:43:09.527+02:00Για το Νίκο Τεμπονέρα που ΖΕΙ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/R4PcDzUHuKI/AAAAAAAAAFM/YjxM19-XiuI/s1600-h/Nikos+Temponeras.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="http://4.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/R4PcDzUHuKI/AAAAAAAAAFM/YjxM19-XiuI/s320/Nikos+Temponeras.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5153204356514298018" border="0" /></a><br />Μπορεί να είν' η αφορμή, μπορεί και η αιτία.<br /><br />17 χρόνια πριν, παίρναμε το λεωφορείο μαζί με τους συμμαθητές της 2ας Λυκείου για να πάμε στη μεγάλη πορεία. "Ο Κοντογιαννόπουλος θέλει ιδιωτικά πανεπιστήμια άκουσα".<br />Ψηφίζαμε κατάληψη.<br /><br />Στην πορεία καταλάβαινες ότι όλη η Αθήνα ήταν εκεί. Δεν ξέραμε πολλές λεπτομέρειες. Νιώθαμε όμως το δίκιο.<br /><br />..Όταν η πορεία έκανε κύκλο και επέτρεψε στο Σύνταγμα, γύρισα σπίτι. Ήμουν ξεθεωμένος και έπεσα στο κρεβάτι με τα γουόκμαν. Στο ύπνο μου άκουγα στο ράδιο κάτι για τα επεισόδια. Εντωμεταξύ καιγόταν το Κ-Μαρούση και η Αθήνα είχε γίνει θάλαμος αερίων από τα δακρυγόνα.<br /><br />Οι παρακρατικοί της ΟΝΝΕΔ επιδίδονταν σε ένα όργιο τρομοκρατίας. Στις 8 Γενάρη του '91, δολοφονούν τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα στην Πάτρα που υπερασπιζόταν τους μαθητές του. Ο δολοφόνος, πρόεδρος τότε της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και δημοτικός σύμβουλος Γιάννης Καλαμπόκας, σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος αφού εξέτισε μόνο 3 χρόνια.Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-26221844333202926642007-09-02T01:49:00.000+03:002007-09-02T02:48:50.780+03:00Σώστε μας απ' τον Πολύδωρα!<div style="text-align: left;"><br /></div><br />Διαβάζω στο ιν.gr:<br /><br /><div style="text-align: left;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic; color: rgb(153, 153, 153);">Επιμένει στην ασύμμετρη απειλή ο Βύρωνας Πολύδωρας, ο οποίος, σε συνέντευξή του στο Βήμα της Κυριακής, επαναλαμβάνει ότι στηρίζει τον αρχηγό της Πυροσβεστικής, Ανδρέα Κόη, τον οποίο χαρακτηρίζει ικανό άνθρωπο και καλό αξιωματικό.</span><br /><br /></span><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic; color: rgb(153, 153, 153);">Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ερωτώμενος για το αν φέρει ευθύνη για όσα συνέβησαν, τονίζει ότι προτεραιότητα ήταν η ανθρώπινες ζωές και «τα σημεία του πολιτισμού μας». Βέβαια, ξεκαθαρίζοντας ότι, όταν διοικεί, δεν βλέπει τηλεόραση, δηλώνει ότι «δεν τα καταφέραμε όλες τις φορές», όμως ο «στρατηγός άνεμος», οι κλιματικές συνθήκες, οι αυτενεργοί πυρομανείς και οι «κήρυκες της φωτιάς» συνετέλεσαν στην καταστροφή αυτή.</span><br /><br /><span style="font-style: italic; color: rgb(153, 153, 153);">Αναφερόμενος στο συντονισμό της Πυροσβεστικής ο κ. Πολύδωρας δηλώνει ότι ήταν «ο καλύτερος δυνατός» δεδομένων των καιρικών συνθηκών και της «γέννησης νέων πυρκαγιών». Επιπρόσθετα, καλύπτει τον κ. Κόη, του οποίου τις ικανότητες χαρακτηρίζει αδιαμφισβήτητες.</span><br /><br /><br />Τέλος σε ερώτηση για το αν μπορεί να εξηγήσει τον όρο «ασύμμετρη απειλή», ο υπουργός τονίζει ότι υπάρχουν «ενδείξεις, ευρήματα και μαρτυρίες», τα οποία συνθέτουν «κρίσιμο υλικό προς έρευνα». Επιπλέον, ξεκαθαρίζει ότι δεν υπονοεί «ούτε ξένους πράκτορες ή κομάντο», αλλά χαρακτηριστικά αναφέρει ότι οι «κήρυκες της φωτιάς», οι οποίοι έκαψαν το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, έχουν συνθήματα και υπογραφή στο Διαδίκτυο.</span><br /></span></div><br /><ul><li>Πως ερμηνεύεται η δήλωση <span style="font-weight: bold;">"..ο συντονισμός ήταν ο καλύτερος δυνατός"</span>;</li><li>Αν ο συντονισμός δεν ήταν ο καλύτερα δυνατός θα καιγόταν ο εθνικός κήπος, η βουλή, το μαξίμου, το πεντάγωνο και το ΚΑΤ;</li></ul><ul></ul><ul><li>Μήπως όταν το κράτος βαράει διάλυση ο υπουργός αναγκάζεται να ανάγει τον.. <span style="font-weight: bold;">άνεμο σε στρατηγό</span>;</li><li>Μήπως μετά θα ξεκινήσει εκστρατεία ενάντια και στους.. ανεμόμυλους/γίγαντες;</li></ul><ul><li>Ο αρχηγός της πυροσβεστικής έχει ανάγκη από τη στήριξη του υπουργού ή κάνας υπουργός που έχει βεντουζώσει εαυτόν στην καρέκλα;</li></ul><ul><li>Τι σημαίνει ο όρος <span style="font-weight: bold;">"αυτενεργοί πυρομανείς"</span>;</li><li>Δεν τολμά τώρα να δείξει τους υποκινητές ο Βύρωνας;</li><li>Τους ηθικούς αυτουργούς μήπως;</li><li>Μήπως έχει μαύρα μεσάνυχτα και μας δουλεύει ομαδικά;<br /></li><li>Γιατί μέχρι χτες μιλούσαν για αντεθνικά σχέδια και σήμερα οι πυρομανείς έγιναν αυτενεργοί;</li></ul><ul><li>Πως ορίζεται μια <span style="font-weight: bold;">"συμμετρική απειλή"</span>;</li><li>Μήπως οφείλει να είναι συμμετρική ως προς τις ικανότητες ενός ανίκανου μηχανισμού;</li><li>Μήπως απλά η μόνη απειλή που ξέρει το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης να αντιμετωπίζει είναι οι φοιτητικές διαδηλώσεις;</li><li>Αν είναι έτσι, μήπως πρέπει να ρίξουμε τους ΜΑΤατζήδες στη δασοπυρόσβεση;<br /></li></ul><ul><li>Ο όρος <span style="font-weight: bold;">"κήρυκες της φωτιάς"</span> κάνει παγκόσμια πρώτη από τον υπουργό;</li><li>Από που και ως μια μολότοφ στο φυλάκιο του μπάτσου-παρατηρητή των τσολιάδων μπορεί να ερμηνεύει την καταστροφή της Πελοποννήσου και της Εύβοιας;</li><li>Πιτσιρικάδες με κουκούλες όργωναν την Ελλάδα βάζοντας φωτιές από βουνό σε βουνό;</li><li>Μήπως πέταγαν και πέτρες στα δέντρα;<br /></li><li>Ρίχνουν την κυβέρνηση οι μπάχαλοι;</li></ul><ul><li>Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει κάποιος;</li></ul><ul><li>Πότε θα σηκωθούμε να πάρουμε τα κεφάλια αυτών που παίζουν με τις ζωές μας και μας θεωρούν και ηλίθιους;</li></ul><br /><br /><a href="http://www.flickr.com/photos/12377317@N08/1279844788/" title="Photo Sharing"><img src="http://farm2.static.flickr.com/1178/1279844788_20419e721b_o.jpg" width="1024" height="768" alt="Greece burns" /></a>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-34015247307300962602007-07-29T11:52:00.000+03:002008-12-09T08:43:09.817+02:00Η επιστροφή του ασώτου<div style="text-align: justify;"> Πω πω σκούριασμα. Κόντεψα να ξεχάσω το πάσγουόρντ μου. Όταν όμως φανατικοί αναγνώστες (και συμμαθητές από την 1η δημοτικού παρεμπιπτόντως) άρχισαν να διαμαρτύρονται, ένιωσα ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψω στη μάχιμη μπλογκογραφία.<br /><br /> Το προηγούμενο ποστ που ήταν ενταγμένο στη μέρα Αμαλίας, χαρακτήρισε σε μεγάλο βαθμό τους μήνες που πέρασαν. Μερικά δεύτερα πριν μας φάνε πήραμε κανονάκι και βγάλαμε και την πίστα. Με την ψυχή στο στόμα βέβαια, αλλά τουλάχιστον όχι παραέξω. Και τώρα σύνεση και απόλαυση των στιγμών που κερδίσαμε.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/Rqxf_vN6AyI/AAAAAAAAACw/z61SnS45Vmw/s1600-h/alice.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="http://3.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/Rqxf_vN6AyI/AAAAAAAAACw/z61SnS45Vmw/s200/alice.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5092550827260379938" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/Rqxh8vN6AzI/AAAAAAAAAC4/1vj7Yfa3YEc/s1600-h/mprizoles.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="http://3.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/Rqxh8vN6AzI/AAAAAAAAAC4/1vj7Yfa3YEc/s200/mprizoles.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5092552974744027954" border="0" /></a> Αγαπημένο μου ημερολόγιο, έψησα μπριζόλες στην εξοχή. Είδα τον άλις κούπερ ξανά μετά από 16 περίπου χρόνια. Τσακώθηκα αρκετές φορές με συναδέλφους και όχι μόνο. Έπαθα μίνι υπερκόπωση κάνα δυο φορές. Πήρα καινούρια φωτογραφική και έχω ξεμωραθεί να παριστάνω το φωτογράφο. Έχασα 4 κιλά σε 4 εβδομάδες αλλά δεν φαίνεται καθόλου. Άκουσα τα άπαντα από Σαββόπουλο, Σιδηρόπουλο, Μπιτλς, Κηλαϊδόνη, Μωρά στη φωτιά, τα πρωινά στο δρόμο για τη δουλεία. Δεν έγινα πατέρας. Επέζησα του καύσωνος. Ξαναψάχνω το νόημα της ζωής (μου τουλάχιστον). Διάβασα τη βάρδια του Καββαδία. Τσαντίστηκα με την εργατική τάξη και -ναι- αμφισβήτησα την ιερότητά της.(*)<br /><br />* Θα επιδιώξω να ποστάρω επ' αυτού αλλά μετά από τη δίμηνη εξαφάνισή μου νομίζω πως δε δικαιούμαι να υποσχεθώ κάτι.<br /><br /> Παρεμπιπτόντως, ο δε μασάμε ρε, που είναι; Ειδικά τώρα που βάζουν ταφόπετρα στην έρευνα για τις υποκλοπές. Χα χα! Τόλμησαν να προφέρουν και τη λέξη Μέριλαντ οι κότες. Μόλις όμως συνειδητοποίησαν τι είχαν πει εξαφανίστηκαν μέσα σε ένα σύννεφο από πούπουλα.<br /><br />Μπόνους 1: Ο Δίσκος του Λουκιανού Κηλαϊδόνη "Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας στα αριστερά"<br /><br />Και μπόνους 2: Χαβαλές για το καλοκαιράκι, ασυναρτησίες πολύδωρα. Πείτε μου ειλικρινά τώρα: Αν ένα φιλαράκι σας έρθει ένα βράδυ σπίτι και αρχίσει να μιλάει όπως ο βύρωνας, δεν θα είσαστε σίγουροι ότι είχε πιει μερικά τσιγάρα;<br /><br /><object height="350" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/TiD79GBazMw"><param name="wmode" value="transparent"><embed src="http://www.youtube.com/v/TiD79GBazMw" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" height="350" width="425"></embed></object><br />Υ.Γ Το βίδεο με την ευγενική χορηγία του συκοφάντεος μπαστούνι.<br /><br />Να περνάμε καλά και να κάνουμε φίλους<br /></div>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-42239328191758277712007-05-30T10:40:00.000+03:002008-12-09T08:43:10.030+02:00Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα Ιατρέ<div style="text-align: left;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://fakellaki.blogspot.com/"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="http://4.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/Rl1p7G-owVI/AAAAAAAAACo/Bk3BMkAL540/s400/blog_amalia.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5070325219695575378" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;">Θα περάσουμε νωρίτερα ή αργότερα από τα χέρια τους, τα ορκισμένα.</span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: left;"><span style="font-weight: bold;">Πολλούς από μας, θα μας ξαποστείλουν μια ώρα αρχύτερα γιατί δε θα σταθούν στο ύψος του λειτουργήματός τους και κάποιοι, ούτε καν στο ανθρώπινο.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Παιδιά και μπουμπούκια του συστήματος είναι κι αυτοί. Δεν υπάρχει κανένα φίλτρο που να αποκλείει τσόγλανους απ' το να γίνονται γιατροί. Ούτε καν τους ανίκανους. (που γι' αυτούς θεωρητικά υπάρχει).</span><br /></div><br /><span style="font-weight: bold;">Η δημοσιοποίηση της ιστορίας της Αμαλίας είναι μια ελάχιστη άμυνα. Φτυαρίζουμε λίγο την κοπριά προς τα έξω. Ας είναι. Μέχρι να κάνουμε τον κόσμο μας ανθρώπινο, πολεμάμε τουλάχιστον τους απάνθρωπους.</span><br /><img src="file:///C:/DOCUME%7E1/BABISA%7E1.001/LOCALS%7E1/Temp/moz-screenshot.jpg" alt="" /><br /><span style="font-style: italic;">“Πήγα σε ορθοπεδικό στο ΚΑΤ, σε άνθρωπο που επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος. Τα συμπτώματα ήταν κλασικά, του εξηγούσα ότι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ' εκείνο το σημείο το παντελόνι που φορούσα, ούρλιαζα από τον πόνο. Περιέγραφα με ακρίβεια ένα σαφώς νευροπαθητικό πόνο (ώσεις κατά μήκος του μηριαίου νεύρου, ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη κ.λπ.).</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Ύστερα από αρκετές κλινικές και αιματολογικές εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές. Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Ο γιατρός με κάλεσε μια μέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα. Ποιος μπορεί να με βεβαιώσει ότι αυτό δεν συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά; Επειδή ούτε και τότε ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη ότι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφίας, ενώ κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Ώσπου από την πολλή επιμονή μου αργότερα, έπειτα από 4 χρόνια "κούρας" κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν "δέχτηκε", δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή όπου πονούσα. Έκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1 9 9 8 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο και το πόρισμά τους ήταν ότι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή ότι δεν υπήρχε όγκος. -άλλοι μαλάκες κι αυτοί...). Ο γιατρός διάβασε το πόρισμα και κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα ότι δεν θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τίποτα!".</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Πήγα σε νευροχειρουργό στον Ερυθρό Σταυρό. Όταν πήγα να του δείξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου, ούτε καν καταδέχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατήρησε ότι μια τέτοια εξέταση εξ αρχής δεν είχε νόημα, αφού το πρόβλημα ξεκινούσε "καταφανώς από τη μέση"! Μάλιστα είπε ότι, εάν φοιτητής του είχε προτείνει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε".</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Μετά, πήγα στο Αιγινήτειο, είχα χάσει κάθε ελπίδα διάγνωσης από τους ορθοπεδικούς και τους νευροχειρουργούς. Περιχαρής ένας αναισθησιολόγος σωστά διέκρινε ότι ο πόνος ήταν νευροπαθητικός κι επομένως θα έβρισκα απάντηση, αν όχι λύση, απευθυνόμενη στη νευρολογική κλινική του νοσοκομείου.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Έβαλα μέσο για ραντεβού ύστερα από τρεις μήνες. Έμεινα στο Αιγινήτειο για 10 ολόκληρες ημέρες, υποβαλλόμενη σε εξετάσεις επί εξετάσεων, μαγνητικές στο θώρακα, ηλεκτρομυογραφήματα, νυσταγμογραφήματα κ.λπ., και καθημερινή κλινική εξέταση, ενώ είχαν προς επανεκτίμηση τις προηγούμενες εξετάσεις μου. Το εξιτήριό μου από το Αιγινήτειο καταλήγει σε "έντονο άλγος μη διευκρινισθείσης αιτιολογίας".</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Μετά πήγα σε ρευματολόγο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, σερνόμενη από τους πόνους, εννοείται μαζί με όλες τις εξετάσεις που είχα κάνει προηγουμένως. Φυσικά και με την MRI που έδειχνε τον όγκο. Εξήγησα για τον φρικτό πόνο που ένιωθα στο δεξί μου μηρό. Εξήγησα ότι είχα δοκιμάσει από ασπιρίνες και "βαριά" αντιφλεγμονώδη μέχρι βαρβιτουρικά (Fortathrin, Naprosyn, Lonarid, Niflamol, Norgesic, Voltaren, Mesulid και άπειρα άλλα) χωρίς αποτέλεσμα -δεν βοηθούσαν ούτε στο να μπορέσω να κοιμηθώ. Το... πρόβλημά του ήταν ότι είχα ερεθισμένα διακονδύλια στο... αριστερό γόνατο! Όταν τον συνέφερα λέγοντάς του ότι το πρόβλημά μου είναι στο δεξί πόδι και ότι ο πόνος δεν μ' αφήνει να πάρω ανάσα, είπε το αμίμητο: "ΚΑΝΑ ΝΤΕΠΟΝΑΚΙ ΠΗΡΕΣ;" Γι' αυτήν την εκπληκτική ιατρική οδηγία εγώ έδωσα 30 χιλιαρικάκια!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Επειτα από οκτώ μήνες κάποιος μου είπε να πάω στα Ιωάννινα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Εκεί ο Γιάννης Σαρμάς, νευρολόγος, διέγνωσε από την Ι Δ Ι Α μαγνητική τομογραφία του 1 9 9 8 έναν όγκο 8 εκατοστών στο μηρό!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Όταν συγγενής μου τηλεφώνησε στον κύριο Χρυσικόπουλο και τον ενημέρωσε ότι διαγνώστηκα με καρκίνο κι ότι άδικα με ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια, εκείνος απάντησε απαθέστατα: "Ε, α υ τ ά σ υ μ β α ί ν ο υ ν..." !!!”</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ... </span> <span style="font-style: italic;">“</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Συνοπτικά αναφέρω ότι υπέφερα από έντονους έως και φρικτούς πόνους στο πόδι από την ηλικία των οκτώ έως και των εικοσιτριών χρόνων μου - δηλαδή μιλάμε για 18 χρόνια πόνου, από το 1984 έως το 2001 , και μάλιστα εντοπισμένου σε συγκεκριμένο σημείο. Απευθύνθηκα σε δεκάδες γιατρούς ,που δεν έχει προς το παρόν νόημα να τους αναφέρω όλους...</span> <span style="font-style: italic;">Ενδεικτικά αναφέρω ότι από τα τέλη του 1999 έως το 2001 μόνο, απευθύνθηκα στους:</span><br /><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Χρυσικόπουλο Θεόδωρο</span>, χειρουργό ορθοπεδικό στο ΚΑΤ και στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Αιγάλεω.</span><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Ζαμπέλη Θωμά</span> (και την ομάδα του), καθηγητή Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών , στο Αιγηνήτειο νοσοκομείο.</span><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Πανυπέρη Αχιλλέα</span>, νευρολόγο στο Λοιμωδών και το Δρομοκαίτειο και το ιδιωτικό του ιατρείο στην οδό Μπουμπουλίνας στο Μουσειο.</span><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Στάμο Κωνσταντίνο </span>,καθηγητή Ορθοπεδικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΄πρώην διευθυντή Ορθοπεδικής κλινικής στο ΚΑΤ , νυν διευθυντή της αντίστοιχης κλινικής στο Ερρίκος Ντυνάν, στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Πεδίον του Αρεως. </span><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Θούα Βασίλειο</span>, καθηγητή Ρευματολογίας στο Πανεπ. Αθηνών, στο ιδιωτικό του ιατρείο στη Βασιλίσσης Σοφίας.</span><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Παπαδημητρίου Αλέξανδρο</span>, καθηγητή Νευρολογίας, π. διευθυντή της Νευρολογικής κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό.</span><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Τεσσέρη Ιωάννη</span>, καθηγητή Νευροχειρουργικής του Πανεπ. Αθηνών, πρώην διευθυντή της Νευροχειρουργικής κλινικής του Ερυθρού Σταυρού, νυν χειρουργού στη Γενική Κλινική Αθηνών, στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Κολωνάκι.</span><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Καραγεωργίου Κλημεντίνη</span>, καθηγήτρια Νευρολογίας του Πανεπ. Αθηνών, διευθύντρια της Νευρολογικής κλινικής του Γενικού Κρατικου Αθηνών "Γ.Γεννηματάς" , μετά των βοηθών της:</span><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Λυμπερόπουλου</span>, καθηγητή (νευρο)ακτινολογίας και</span><br /><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Παναγόπουλου</span>, νευρολόγου.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΤΕΛΗΞΑΝ ΣΤΟ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΠΑΘΕΣ ΚΑΙ, ΕΙΤΕ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΝΑ ΠΟΝΑΩ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΜΠΟΥΚΩΣΑΝ ΜΕ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ... ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΟΝΑΩ!!!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Επειδή η στοιχειώδης λογική λέει ότι κάθε αποτέλεσμα έχει και μια αιτία και ότι τίποτε δε δημιουργείται εκ του μηδενός εγώ επέμεινα να ψάχνω για μια σοβαρή διάγνωση, για μια μη-γελοία εξήγηση του πόνου μου,έτσι το 2001, βρέθηκε ότι</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΠΟΝΟΥΣΑ, ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ -ΚΑΡΚΙΝΙΚΟΣ ΠΛΕΟΝ- ΟΓΚΟΣ ΔΙΑΜΕΤΡΟΥ 8,5 cm !!! ΠΑΝΩ ΣΕ ΝΕΥΡΟ!</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Το καλύτερο;</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Ο ΟΓΚΟΣ ΔΙΑΚΡΙΝΟΤΑΝ ΗΔΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΟ 1998 ΣΕ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΞΕΤΑΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΕΝΤΕΣ "ΚΑΘΗΓΗΤΑΡΑΔΕΣ" , ΜΕΓΑΛΟΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ -ΜΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΕΞΑΙΡΕΣΗ- ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ !</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">Το ακόμη καλύτερο;</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΕΚΑΝΕ Μ Ε Σ Α Σ Ε Μ Ι Α (ΜΙΑ!!!) Μ Ο Ν Ο Ω Ρ Α ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ ΟΝΟΜΑΤΙ Γ. ΣΑΡΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΔΕΚΑΡΑ!!!”</span><br /></div><span style="font-style: italic;"><br /><br /></span><span style="font-weight: bold;">Η Αμαλία δε ζει πια.</span><span style="font-style: italic;"><br /></span>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-24630140861792933352007-05-25T09:12:00.000+03:002007-05-25T09:42:43.632+03:00Ο νους απρόθυμος και η σαρξ ασθενής<b>Πέρασε από το Κογκρέσο των ΗΠΑ η χρημοατοδότηση του πολέμου στο Ιράκ</b><br /><br />..Από in.gr:<br /><i><br /></i><div style="text-align: justify;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);font-size:78%;" ><i>Τη διάθεση 100 δισ. δολαρίων για τη συνέχισι της χρηματοδότησης του πολέμου στο Ιράκ ενέκριναν αμφότερα τα δύο σώματα του αμερικανικού Κογκρέσου, δίχως να υπάρξει διασύνδεση με χρονοδιάγραμμα απόσυρσης των στρατιωτικών δυνάμεων μετά την εγκατάλειψη των σχετικών προσπαθειών από τους Δημοκρατικούς υπό το βάρος του βέτο Μπους.</i><br /><br /><i>Υποχωρώντας στις πιέσεις που δεχόταν από το Λευκό Οίκο, η Βουλή των Αντιπροσώπων ενέκρινε τη χρηματοδότηση των πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Το νομοσχέδιο εγκρίθηκε με ψήφους 280 υπέρ έναντι 142 κατά. Ακολούθησε ψηφοφορία στη Γερουσία (έγκριση με 80 ψήφους υπέρ έναντι 14 κατά) και απομένει η τυπική υπογραφή του Τζορτζ Ο.Μπους.</i><br /><br /><i>Επί μήνες το Δημοκρατικό Κόμμα -το οποίο ελέγχει πλέον το Κογκρέσο- επιχειρούσε να συνδέσει τη συνέχιση της χρηματοδότησης του πολέμου στο Ιράκ με χρονοδιάγραμμα για την αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων. Προσκρούοντας στο βέτο Μπους, οι Δημοκρατικοί εκτατέλειψαν τελικώς τις προσπάθειες για χρονοδιάγραμμα.</i><br /><br /><i>Δίχως πλειοψηφία δύο τρίων στο Κογκρέσο οι Δημοκρατικοί δεν μπορούσαν να αποτρέψουν την απειλή ενός επόμενου βέτου και κατ' επέκταση κατέληξαν σε συμβιβαστική συμφωνία, στο πλαίσιο της οποίας κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν κονδύλια για το εσωτερικό. Επιμένουν πως ο νέος προϋπολογισμός δεν συνιστά νίκη για τον Λευκό Οίκο, σημειώνει το BBC.</i><br /><br /><i>Μιλώντας στο Λευκό Οίκο προ της ψηφοφορίας στο Κογκρέσο, ο Μπους δήλωσε πως οι προσεχείς εβδομάδες και μήνες στο Ιράκ είναι ζωτικής σημασίας για τη νέα στρατηγική ασφαλείας που ακολουθείται. «Αυτό το καλοκαίρι θα είναι κρίσιμος χρόνος για τη νέα στρατηγική» δήλωσε απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους.</i></span><br /></div><br /><br /> Φάτε στη μάπα και δημοκρατικούς να έχετε. Πήραν πλειοψηφία στη γερουσία χτίζοντας αντιπολεμικό ίματζ και απλά αφήνουν το Μουσολίνι να συνεχίζει τον πόλεμο. Αυτοί δε λερώνουν τα φράκα τους με αίμα. Κάνουν την πάπια και αφήνουν τον παπάρα να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα.<br /><br />Τσάμπα μάγκες οι πασοκάρες. Ή μάλλον για την ακρίβεια χορεύουν και αυτοί στο ρυθμό που τους βαράνε τα όπλα και τα πετρέλαια, απλά κάνουν πιο κόντρα σταυροβελονιά φιγούρες.Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-69372177589342456582007-05-24T21:07:00.000+03:002007-05-25T11:35:48.623+03:00Άσπρη μέραΜετά από ομολογουμένως μακράν απουσία επιστλέφουμε δημήτρη, με πλούσια και ανανεωμένη θεματολογία, γαργαλιστικό ρεπερτόριο και όλες τις πιασάρικες συνταγές για πετυχημένο μπλόγκιν.<br /><br />Το ζώδιο μου μπήκε θριαμβευτικά σε αβανταδόρικο ουροσκόπο το οποίο αναπόφευκτα μου ανεβάζει τη διάθεση, τη δημιουργικότητα, μου δίνει τον αέρα του χέντ και σόλντερς και το χαμόγελο της κωλυνός.<br /><br />Πέρασα 10 μέρες στην πατρίδα, άκουσα παπιά στους δρόμους, τάβλια στις καφετέριες, πήγα μπαράκια, στο μπάτμαν, στη βουλιαγμένη, στην πορεία της πρωτομαγιάς, ήπια μια πορτοκαλάδα με τη δέσποινα και ένα ούζο με το Σωκράτη. Με τον Παναγιώτη καπνίσαμε 2 πακέτα τσιγάρα και με τον Κώστα 1 αλλά τσακίσαμε και κάτι ποικιλίες.<br /><br />Άκουσα ξανά Παύλο, Κηλαϊδόνη (πολύ) και μάζεψα υλικό εντός του κράνους.<br /><br />Στο μεθεπόμενο επεισόδιο: "Last night the DJ saved my life"<br /><br />Μπόνους γιατί φτάσατε το διάβασμα ως εδώ:<br /><br /><b>Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Ninja<b><br /><object height="350" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/DkIeCpDJfn4"><param name="wmode" value="transparent"><embed src="http://www.youtube.com/v/DkIeCpDJfn4" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" height="350" width="425"></embed></object></b></b>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-40998345608519709992007-04-29T18:39:00.000+03:002007-04-29T19:16:28.929+03:00Με ηθικά διδάγματα ή χωρίς, αυτό είναι ημερολόγιοΑναρωτιόμουν αν υπάρχει λόγος να καταγράφω όσα ζω αν δεν κρίνω ότι μπορεί να πηγάσει κάποιο χρήσιμο ή ενδιαφέρον συμπέρασμα.<br /><br />Μετά σκέφτηκα όμως ότι όπως και οι περισσότεροι έτσι και εγώ μπλογκάρω γιατί απλά γουστάρω την εξωτερίκευση χωρίς να είμαι ταγμένος καλά και σώνει σε ένα σκοπό.<br /><br />Συνειδητοποιώ κιόλας ότι από μόνη της η λέξη μπλογκ σημαίνει ημερολόγιο ιστού κι ότι εντέλει είτε γίνεται συνειδητά, είτε απλά ακολουθούμε μια τάση που μας αρέσει, αυτό κάνουμε: Διατηρούμε ημερολόγια και απλώνουμε στο μπαλκόνι τον εσωτερικό μας κόσμο να αεριστεί.<br /><br />Αφού λοιπόν κατάφερα να θεωρητικοποιήσω την οκνηρία μου, προχωρώ:<br /><br />Οι κηδείες, όσο και μακρυά να βρίσκονται από τους οικογενειακούς και φιλικούς μας κύκλους, παραμένουν τελικά βαριές εμπειρίες. Παρατήρησα ακόμα ότι δεν ένιωσα καμία θλίψη για το νεκρό, παρά μόνο για τους ζωντανούς που άφησε πίσω.. Πιο αναλυτικό μπλόγκιν επί του θέματος σε 60 χρόνια περίπου<br /><br />Αυτά γιατί ένιωθα ενοχές που είχα γράψει τόσο κυνικά για την κηδεία.Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-62292222300373866502007-04-20T15:54:00.000+02:002008-12-09T08:43:10.314+02:00The Pursuit of Happyness<br><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/RijR-RBptQI/AAAAAAAAACY/4z1t5hWGRsA/s1600-h/31.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="http://1.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/RijR-RBptQI/AAAAAAAAACY/4z1t5hWGRsA/s400/31.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5055521449375806722" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Με τις κοινωνικές εκδηλώσεις είμαι όπως το ψυγείο με τα τσιγάρα: Καμία σχέση.<br /><br />Οι πολυπληθείς συνευρέσεις πάντα μου έβγαζαν τις πιο κομπλεξικές αντιδράσεις και ατσούμπαλες συμπεριφορές. Μοναδικές εξαιρέσεις οι συναυλίες και οι πορείες. Εκεί ήμουν πάντα ψάρι στο νερό.<br /><br />Στην προκειμένη όμως μέσα σε 7 μέρες μου προέκυψε μια κηδεία και ένας γάμος. Ο γάμος ήταν από καιρό προγραμματισμένος σε αντίθεση με την κηδεία. Ο εκλιπών, παρολίγον συγγενής εξ αγχιστείας, οπότε δεν είμαι και στα μαύρα. Απλά το Σ/Κ έχει οδήγηση 200+200 χιλιόμετρα. Βεβαίως καλύτερα να τα κάνω εγώ τα συγκεκριμένα χιλιόμετρα παρά άλλοι για μένα οπότε ας μη το ξεφτιλίσω.<br /><br />Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι όσο μεγαλώνουμε είναι όλο και πιο δύσκολο να νιώσουμε τα ρίγη ευτυχίας, έρωτα, πάθους, ενδεχομένως και απελπισίας. Για την ακρίβεια την αίσθηση αυτή την είχα εντοπίσει από την τελευταία περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων.<br /><br />Η εξήγηση που μου είχε φανεί πιο λογική τότε είναι ότι τα μεγάλα θριλς προέρχονταν από τις μεγάλες ανακαλύψεις της ζωής. Τον έρωτα, την ελευθερία, την τέχνη, την κατάχρηση, την έμπνευση, τη δημιουργία κτλ. Μεγαλώνοντας δεν ανακαλύπτουμε πια τόσο συχνά τόσο μεγάλες έννοιες. Οι ανακαλύψεις μας δεν είναι αιφνίδια χαστούκια στα ροδαλά μας μάγουλα. Οπότε εκ των πραγμάτων συγκλονιζόμαστε λιγότερο και κάποιοι που ενδεχομένως ισοπεδώνονται από το ρυθμό και τη φύση της καθημερινότητας δεν συγκλονίζονται ποτέ ξανά. (φτου μακρυά από μας ο καταθλιπτικός αυτός εφιάλτης)<br /><br />Πριν μερικές μέρες όμως και καθώς πήγαινα στην τράπεζα (άσχετο) το είδα λίγο διαφορετικά: Ο εγκέφαλός μας που στεγάζει την προσωπικότητα μας, είναι σχεδιασμένος να μαθαίνει διαρκώς και να οργανώνει κάθε πληροφορία που συλλέγουμε (εκούσια ή ακούσια) σε λογικές δομές. Οδεύουμε λοιπόν διαρκώς σε ένα δρόμο που μας κάνει πιο σύνθετους. Απ' τα μαθηματικά του λυκείου γνωρίζουμε ότι όσο πιο σύνθετο είναι ένα σύστημα εξισώσεων τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεθεί μοναδική λύση που να το επιλύει. (σε γενικές γραμμές φυσικά και εκλαϊκευμένα)<br /><br />Η ευτυχία, έστω και η στιγμιαία, είναι μια λύση που ικανοποιεί όλο το εσωτερικό μας οικοδόμημα και μας κάνει να αισθανόμαστε πλήρεις.<br /><br />Αν όντως είναι έτσι, τότε κινούμενοι στο μονόδρομο της γνώσης και της συνθετότητας(*) απομακρυνόμαστε από την ευτυχία.<br /><br />Προσωπικά ελπίζω το παραπάνω να μην ισχύει.<br /><br />Φιλιά και καλό Σ/Κ.<br /><br /><span style="font-size:78%;">*Αν η λέξη δεν υπάρχει να με σχωρνάτε.</span>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-19582423458421694382007-04-19T22:49:00.000+02:002007-04-19T22:54:34.895+02:00Να μην ξεχάσω να ποστάρω:Γιατί η ευτυχία απομακρύνεται καθώς μεγαλώνουμε.<br />Πως επιδρά η μουσική στον εγκέφαλο και την κοινωνικοποίησή μας.<br />...<br /><br /><span style="font-size:78%;">Αν υπάρχει κάτι που ξέχασα, μπορείτε να συμπληρώσετε ευχαρίστως.</span>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-81742420813618467372007-04-19T22:11:00.000+02:002008-12-09T08:43:10.510+02:00Εργοδοσία-Εργαζόμενοι: 3-2<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/RifSthBptOI/AAAAAAAAACI/ViKmuS5lLEc/s1600-h/DSC00639.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="http://1.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/RifSthBptOI/AAAAAAAAACI/ViKmuS5lLEc/s200/DSC00639.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5055240786147914978" border="0" /></a><br /><span style="font-size:100%;"> Ο</span> εργοδότης παραμένει πάντα εργοδότης. Όσο λιγότερα ζητάς, τόσο λιγότερα σου δίνει. (επαγωγικά, αν δεν του ζητήσεις, δεν πρόκειται να σου δώσει τίποτα) Όσα κατά περιόδους έχουμε διαβάσει για το μάνατζμεντ που φροντίζει να ανταμείβει για να παρακινεί, αποτελούν παρδαλές εξαιρέσεις τύπου γκούγκλ ινκ.<br /><div style="text-align: justify;"><br /> Με άλλα λόγια μην πέσετε ποτέ στη λούμπα του τύπου: "προσφέρω παραπάνω από όσα μου ζητούνται και είμαι Σπαρτιάτης με τις διεκδικήσεις μου ώστε να φιλοτιμηθεί το αφεντικό". Το αφεντικό θα σε κάνει γάιδαρο του χότζα και θα επιχειρήσει να σε εκπαιδεύσει να ζεις και χωρίς φαϊ.<br /><br /> Ήτοις, διαπραγματεύτηκα το μισθό μου πρόσφατα και έφαγα στη μάπα τι σημαίνει από πρώτο χέρι στενομυαλιά, άστοχο μάνατζμεντ, κουτοπονηριά και τσιφουτοικονομία. Φυσικά όλα εδώ πληρώνονται. Απλά τυχαίνει να μπορώ να δω πιο μακρυά από αυτούς που αγοράζουν τις εργατόρες μου.<br /><br /> Και μια απλή συμβουλή: Ζητείστε ανερυθρίαστα και με άκρα σοβαρότητα το μεγαλύτερο ποσό που θα μπορούσατε να πάρετε για τη θέση σας. Και άμα γελάσουν, αγριοκοιτάξτε τους. Δεν έχετε να χάσετε τίποτα. Και το πιο πιθανόν είναι εν τέλει να βελτιώσετε αισθητά το τελικό νούμερο.<br /></div>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-17037402985144813272007-04-18T14:35:00.000+02:002008-12-09T08:43:10.702+02:00Χωρίς χοληστερίνη<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/RiYTx2PSkwI/AAAAAAAAACA/GE26-F4my78/s1600-h/DSC00789.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="http://2.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/RiYTx2PSkwI/AAAAAAAAACA/GE26-F4my78/s320/DSC00789.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5054749378864124674" border="0" /></a><br /><br />Γιατί το πάσχα δεν ήμουν ελλάδα. Αλλά δεν είχε πλάκα. Κι ας υπάρχουν μέρη πανέμορφα με βουνά και δάση που η φαλακρή μας χώρα ούτε που φαντάζεται.<br /><br />Η τσογλαναρία της ράτσας είναι που σε κάνει να γουστάρεις. Το μεράκλωμα και το μεράκι.<br /><br />Φυσικά την τσογλαναρία αυτή τη γουστάρω γιατί είμαι μέρος της. Καμιά υπόνοια περιούσιου λαού και τέτοια.<br /><br />Παρεπιτόντως, έχει κανείς την υπόνοια ότι ο χάρος βγήκε παγανιά στις γιορτές αυτές; Δεν ξέρω, αλλά το τελευταίο 15μερο όλο ιστορίες τρομαχτικές ακούω.<br /><br />Τες πα, έζησα αρκετά τις τελευταίες μέρες. Αρκετά για να έχω να γράψω. Θα ποστάρω σύντομα. Και αυτό είναι δέσμευση. Τ' ακούς περαστικέ;Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-61340748148265298992007-03-31T20:03:00.001+02:002008-12-09T08:43:10.922+02:00Ρεμπέτικο για το Σάββα<br><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/Rg7JwbCN40I/AAAAAAAAABo/J73uMrDyPeQ/s1600-h/0007.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="http://3.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/Rg7JwbCN40I/AAAAAAAAABo/J73uMrDyPeQ/s320/0007.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5048194066056864578" border="0" /></a><br />Ήτανε Ιούλης του 2002.<br /><br />Βραδάκι και καθόμασταν στην αυλή με τον Κώστα και τη Ρούλα.<br /><br />Τις τελευταίες δύο εβδομάδες παρακολουθούσαμε το "ντόμινο των αποκαλύψεων" μετά την έκρηξη του πυροκροτητή στα χέρια του Σάββα Ξηρού στον Πειραιά. Σενάρια επί σεναρίων στήνονταν από τα μίντια για ξεζουμίσουν δραματολογικά την ιστορία και να επιβάλλουν τον τρόμο τις μέρες εκείνες.<br /><br />Γιατί τρόμος ήταν. Τα λαμόγια της ΕΥΠ σε όλα τα ΜΜΕ παρίσταναν τους δημοσιογράφους. Αν η χούντα είχε το μαστοράκη της, η σημερινή χούντα έχει ουρά μαστοράκηδες που διαγκωνίζονται για το ποιος θα προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στους εργολάβους, υπεργολάβους ή εργοδότες του καθεστώτος..<br /><br />Και μεις, ενημέρωση από τα "μίντια" για το ρόλο του Σάββα, τη φωτογράφηση εκείνων που επιθυμούσε να αναμίξει η ΕΥΠ, τις επιδρομές της αντιτρομοκρατικής..<br /><br />Πιάσαμε λοιπόν ένα φύλλο χαρτί και αρχίσαμε να σκαρώνουμε στιχάκια πάνω στη μελωδία της "Αμφιάλης". Βγαίναν εύκολα. Βοήθαγε ο καθαρός αέρας και το κρασάκι. Θυμάμαι ότι πήγαινα μέσα να φέρω απ' το ψυγείο κάτι και μέχρι να βγω είχαμε άλλη μια στροφούλα. Μ' αυτά και μ' αυτά μαζεύτηκαν αρκετές, έβγαινε τραγούδι. Ήταν αργά και τα παιδιά έφυγαν, αλλά εμένα με είχε καταλάβει επαναστατικο-καλλιτεχνικός οίστρος.<br /><br />Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα όταν πέρασε ο Μάριος από το σπίτι. Βρήκε το τραγουδάκι εξαίσιο από πολικής απόψεως(*) και καταλήξαμε ότι με το ρυθμό που έτρεχαν τα γεγονότα, έπρεπε να το βγάλουμε στον αέρα το συντομότερο. Κάτσαμε λοιπόν και το ηχογραφήσαμε ξανά και ξανά μέχρι να βγει αξιοπρεπές και κατά τις 3 το πρωί το ποστάραμε στο ίντυ.<br /><br />Στις μέρες που ακολούθησαν κυκλοφόρησε αρκετά, έπαιξε στην τι-βί που ανακάλυπτε τότε το άντρο των τρομοκρατών "indymedia" και το καυτηρίασε και με μερικές αράδες ο Αγγελιοφόρος της Θεσσαλονίκης. Πέρα όμως από ένα σνακ για τη ματαιοδοξία μας, το τραγουδάκι αυτό προστέθηκε με τις φωνές εκείνες που έσπαγαν τον τρόμο τις μέρες της μεγάλης μούγκας.<br /><br />Το τραγούδι <a href="http://www.garageband.com/mp3/Sabbas.mp3?%7Cpe1%7CWdjZPXLrvP2rZlO2Zmxl">εδώ </a>.<br /><br />*<span style="font-size:85%;">παρεκκλίναμε τότε βεβαίως μακράν εκτός γραμμής και οι δυο μας.. κούνια που μας κούναγε..</span>Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5614408305855411244.post-40334687150670938382007-03-31T00:06:00.000+02:002008-12-09T08:43:11.099+02:00Γραφείο σπίτι με τα πόδια<br><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/Rg2NqrCN4zI/AAAAAAAAABg/6tnZpJBfKd4/s1600-h/DSC00591.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://3.bp.blogspot.com/_GLpP3BzE7wU/Rg2NqrCN4zI/AAAAAAAAABg/6tnZpJBfKd4/s400/DSC00591.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5047846521598239538" border="0" /></a><br />Γυρίζω απ' το γραφείο. Τόσο λιώμα και τόσο άδειος που νιώθω ότι δεν μπορεί να με αγγίξει τίποτα. Δεν υπερβάλλω μεγεθύνοντας καλλιτεχνικά κάποια κατάθλιψη. Δεν είμαι καν θλιμμένος νομίζω.<br /><br />Αναζητώ κάτι που θα μπορούσε να με ικανοποιήσει. Υλικό, πνευματικό, κάτι. Τίποτα. Ούτε καν σαν ιδέα. Θέλω να βγω απ' το κενό. Να νιώσω έστω και αρνητικά. Το κοιτάζω αλλιώς. Θα τρόμαζα στην ιδέα ότι θα μπορούσα να απολυθώ αύριο; Αρχίδια! Δε δίνω μία.<br /><br />Νιώθω απών. Αυτό είναι. Λες και δε συμμετέχω στη ζωή μου. Και τότε αναρωτιέμαι. Το "δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος" εδώ κολλάει; Μήπως νιώθω ελεύθερος για πρώτη φορά και μου φαίνεται περίεργο; Το απορρίπτω. Ξεπατωμένος είμαι και το μυαλό μου έχει γίνει νιανιά. Μην το ψάχνω.<br /><br />Όμως η ερώτηση επιστρέφει. Αν δε φοβάμαι και δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος;<br /><br />Ή μήπως νεκρός;Αβραάμ Ξένοςhttp://www.blogger.com/profile/14061783038311394020noreply@blogger.com0