Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα Ιατρέ

Θα περάσουμε νωρίτερα ή αργότερα από τα χέρια τους, τα ορκισμένα.

Πολλούς από μας, θα μας ξαποστείλουν μια ώρα αρχύτερα γιατί δε θα σταθούν στο ύψος του λειτουργήματός τους και κάποιοι, ούτε καν στο ανθρώπινο.

Παιδιά και μπουμπούκια του συστήματος είναι κι αυτοί. Δεν υπάρχει κανένα φίλτρο που να αποκλείει τσόγλανους απ' το να γίνονται γιατροί. Ούτε καν τους ανίκανους. (που γι' αυτούς θεωρητικά υπάρχει).

Η δημοσιοποίηση της ιστορίας της Αμαλίας είναι μια ελάχιστη άμυνα. Φτυαρίζουμε λίγο την κοπριά προς τα έξω. Ας είναι. Μέχρι να κάνουμε τον κόσμο μας ανθρώπινο, πολεμάμε τουλάχιστον τους απάνθρωπους.

“Πήγα σε ορθοπεδικό στο ΚΑΤ, σε άνθρωπο που επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος. Τα συμπτώματα ήταν κλασικά, του εξηγούσα ότι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ' εκείνο το σημείο το παντελόνι που φορούσα, ούρλιαζα από τον πόνο. Περιέγραφα με ακρίβεια ένα σαφώς νευροπαθητικό πόνο (ώσεις κατά μήκος του μηριαίου νεύρου, ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη κ.λπ.).

Ύστερα από αρκετές κλινικές και αιματολογικές εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές. Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Ο γιατρός με κάλεσε μια μέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα. Ποιος μπορεί να με βεβαιώσει ότι αυτό δεν συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά; Επειδή ούτε και τότε ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη ότι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου!

Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφίας, ενώ κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι.

Ώσπου από την πολλή επιμονή μου αργότερα, έπειτα από 4 χρόνια "κούρας" κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν "δέχτηκε", δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή όπου πονούσα. Έκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1 9 9 8 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο και το πόρισμά τους ήταν ότι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή ότι δεν υπήρχε όγκος. -άλλοι μαλάκες κι αυτοί...). Ο γιατρός διάβασε το πόρισμα και κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα ότι δεν θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τίποτα!".

Πήγα σε νευροχειρουργό στον Ερυθρό Σταυρό. Όταν πήγα να του δείξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου, ούτε καν καταδέχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατήρησε ότι μια τέτοια εξέταση εξ αρχής δεν είχε νόημα, αφού το πρόβλημα ξεκινούσε "καταφανώς από τη μέση"! Μάλιστα είπε ότι, εάν φοιτητής του είχε προτείνει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε".

Μετά, πήγα στο Αιγινήτειο, είχα χάσει κάθε ελπίδα διάγνωσης από τους ορθοπεδικούς και τους νευροχειρουργούς. Περιχαρής ένας αναισθησιολόγος σωστά διέκρινε ότι ο πόνος ήταν νευροπαθητικός κι επομένως θα έβρισκα απάντηση, αν όχι λύση, απευθυνόμενη στη νευρολογική κλινική του νοσοκομείου.

Έβαλα μέσο για ραντεβού ύστερα από τρεις μήνες. Έμεινα στο Αιγινήτειο για 10 ολόκληρες ημέρες, υποβαλλόμενη σε εξετάσεις επί εξετάσεων, μαγνητικές στο θώρακα, ηλεκτρομυογραφήματα, νυσταγμογραφήματα κ.λπ., και καθημερινή κλινική εξέταση, ενώ είχαν προς επανεκτίμηση τις προηγούμενες εξετάσεις μου. Το εξιτήριό μου από το Αιγινήτειο καταλήγει σε "έντονο άλγος μη διευκρινισθείσης αιτιολογίας".

Μετά πήγα σε ρευματολόγο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, σερνόμενη από τους πόνους, εννοείται μαζί με όλες τις εξετάσεις που είχα κάνει προηγουμένως. Φυσικά και με την MRI που έδειχνε τον όγκο. Εξήγησα για τον φρικτό πόνο που ένιωθα στο δεξί μου μηρό. Εξήγησα ότι είχα δοκιμάσει από ασπιρίνες και "βαριά" αντιφλεγμονώδη μέχρι βαρβιτουρικά (Fortathrin, Naprosyn, Lonarid, Niflamol, Norgesic, Voltaren, Mesulid και άπειρα άλλα) χωρίς αποτέλεσμα -δεν βοηθούσαν ούτε στο να μπορέσω να κοιμηθώ. Το... πρόβλημά του ήταν ότι είχα ερεθισμένα διακονδύλια στο... αριστερό γόνατο! Όταν τον συνέφερα λέγοντάς του ότι το πρόβλημά μου είναι στο δεξί πόδι και ότι ο πόνος δεν μ' αφήνει να πάρω ανάσα, είπε το αμίμητο: "ΚΑΝΑ ΝΤΕΠΟΝΑΚΙ ΠΗΡΕΣ;" Γι' αυτήν την εκπληκτική ιατρική οδηγία εγώ έδωσα 30 χιλιαρικάκια!

Επειτα από οκτώ μήνες κάποιος μου είπε να πάω στα Ιωάννινα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Εκεί ο Γιάννης Σαρμάς, νευρολόγος, διέγνωσε από την Ι Δ Ι Α μαγνητική τομογραφία του 1 9 9 8 έναν όγκο 8 εκατοστών στο μηρό!

Όταν συγγενής μου τηλεφώνησε στον κύριο Χρυσικόπουλο και τον ενημέρωσε ότι διαγνώστηκα με καρκίνο κι ότι άδικα με ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια, εκείνος απάντησε απαθέστατα: "Ε, α υ τ ά σ υ μ β α ί ν ο υ ν..." !!!”

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ... “

Συνοπτικά αναφέρω ότι υπέφερα από έντονους έως και φρικτούς πόνους στο πόδι από την ηλικία των οκτώ έως και των εικοσιτριών χρόνων μου - δηλαδή μιλάμε για 18 χρόνια πόνου, από το 1984 έως το 2001 , και μάλιστα εντοπισμένου σε συγκεκριμένο σημείο. Απευθύνθηκα σε δεκάδες γιατρούς ,που δεν έχει προς το παρόν νόημα να τους αναφέρω όλους... Ενδεικτικά αναφέρω ότι από τα τέλη του 1999 έως το 2001 μόνο, απευθύνθηκα στους:

Χρυσικόπουλο Θεόδωρο, χειρουργό ορθοπεδικό στο ΚΑΤ και στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Αιγάλεω.
Ζαμπέλη Θωμά (και την ομάδα του), καθηγητή Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών , στο Αιγηνήτειο νοσοκομείο.
Πανυπέρη Αχιλλέα, νευρολόγο στο Λοιμωδών και το Δρομοκαίτειο και το ιδιωτικό του ιατρείο στην οδό Μπουμπουλίνας στο Μουσειο.
Στάμο Κωνσταντίνο ,καθηγητή Ορθοπεδικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΄πρώην διευθυντή Ορθοπεδικής κλινικής στο ΚΑΤ , νυν διευθυντή της αντίστοιχης κλινικής στο Ερρίκος Ντυνάν, στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Πεδίον του Αρεως.
Θούα Βασίλειο, καθηγητή Ρευματολογίας στο Πανεπ. Αθηνών, στο ιδιωτικό του ιατρείο στη Βασιλίσσης Σοφίας.
Παπαδημητρίου Αλέξανδρο, καθηγητή Νευρολογίας, π. διευθυντή της Νευρολογικής κλινικής στον Ερυθρό Σταυρό.
Τεσσέρη Ιωάννη, καθηγητή Νευροχειρουργικής του Πανεπ. Αθηνών, πρώην διευθυντή της Νευροχειρουργικής κλινικής του Ερυθρού Σταυρού, νυν χειρουργού στη Γενική Κλινική Αθηνών, στο ιδιωτικό του ιατρείο στο Κολωνάκι.
Καραγεωργίου Κλημεντίνη, καθηγήτρια Νευρολογίας του Πανεπ. Αθηνών, διευθύντρια της Νευρολογικής κλινικής του Γενικού Κρατικου Αθηνών "Γ.Γεννηματάς" , μετά των βοηθών της:
Λυμπερόπουλου, καθηγητή (νευρο)ακτινολογίας και
Παναγόπουλου, νευρολόγου.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΤΕΛΗΞΑΝ ΣΤΟ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΠΑΘΕΣ ΚΑΙ, ΕΙΤΕ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΝΑ ΠΟΝΑΩ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΜΠΟΥΚΩΣΑΝ ΜΕ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ... ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΟΝΑΩ!!!

Επειδή η στοιχειώδης λογική λέει ότι κάθε αποτέλεσμα έχει και μια αιτία και ότι τίποτε δε δημιουργείται εκ του μηδενός εγώ επέμεινα να ψάχνω για μια σοβαρή διάγνωση, για μια μη-γελοία εξήγηση του πόνου μου,έτσι το 2001, βρέθηκε ότι

ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΠΟΝΟΥΣΑ, ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ -ΚΑΡΚΙΝΙΚΟΣ ΠΛΕΟΝ- ΟΓΚΟΣ ΔΙΑΜΕΤΡΟΥ 8,5 cm !!! ΠΑΝΩ ΣΕ ΝΕΥΡΟ!

Το καλύτερο;

Ο ΟΓΚΟΣ ΔΙΑΚΡΙΝΟΤΑΝ ΗΔΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΟ 1998 ΣΕ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΤΟΜΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΞΕΤΑΣΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΕΝΤΕΣ "ΚΑΘΗΓΗΤΑΡΑΔΕΣ" , ΜΕΓΑΛΟΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ -ΜΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΕΞΑΙΡΕΣΗ- ΧΡΥΣΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ !

Το ακόμη καλύτερο;

ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΕΚΑΝΕ Μ Ε Σ Α Σ Ε Μ Ι Α (ΜΙΑ!!!) Μ Ο Ν Ο Ω Ρ Α ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ ΟΝΟΜΑΤΙ Γ. ΣΑΡΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΔΕΚΑΡΑ!!!”

Η Αμαλία δε ζει πια.

Ο νους απρόθυμος και η σαρξ ασθενής

Πέρασε από το Κογκρέσο των ΗΠΑ η χρημοατοδότηση του πολέμου στο Ιράκ

..Από in.gr:

Τη διάθεση 100 δισ. δολαρίων για τη συνέχισι της χρηματοδότησης του πολέμου στο Ιράκ ενέκριναν αμφότερα τα δύο σώματα του αμερικανικού Κογκρέσου, δίχως να υπάρξει διασύνδεση με χρονοδιάγραμμα απόσυρσης των στρατιωτικών δυνάμεων μετά την εγκατάλειψη των σχετικών προσπαθειών από τους Δημοκρατικούς υπό το βάρος του βέτο Μπους.

Υποχωρώντας στις πιέσεις που δεχόταν από το Λευκό Οίκο, η Βουλή των Αντιπροσώπων ενέκρινε τη χρηματοδότηση των πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Το νομοσχέδιο εγκρίθηκε με ψήφους 280 υπέρ έναντι 142 κατά. Ακολούθησε ψηφοφορία στη Γερουσία (έγκριση με 80 ψήφους υπέρ έναντι 14 κατά) και απομένει η τυπική υπογραφή του Τζορτζ Ο.Μπους.

Επί μήνες το Δημοκρατικό Κόμμα -το οποίο ελέγχει πλέον το Κογκρέσο- επιχειρούσε να συνδέσει τη συνέχιση της χρηματοδότησης του πολέμου στο Ιράκ με χρονοδιάγραμμα για την αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων. Προσκρούοντας στο βέτο Μπους, οι Δημοκρατικοί εκτατέλειψαν τελικώς τις προσπάθειες για χρονοδιάγραμμα.

Δίχως πλειοψηφία δύο τρίων στο Κογκρέσο οι Δημοκρατικοί δεν μπορούσαν να αποτρέψουν την απειλή ενός επόμενου βέτου και κατ' επέκταση κατέληξαν σε συμβιβαστική συμφωνία, στο πλαίσιο της οποίας κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν κονδύλια για το εσωτερικό. Επιμένουν πως ο νέος προϋπολογισμός δεν συνιστά νίκη για τον Λευκό Οίκο, σημειώνει το BBC.

Μιλώντας στο Λευκό Οίκο προ της ψηφοφορίας στο Κογκρέσο, ο Μπους δήλωσε πως οι προσεχείς εβδομάδες και μήνες στο Ιράκ είναι ζωτικής σημασίας για τη νέα στρατηγική ασφαλείας που ακολουθείται. «Αυτό το καλοκαίρι θα είναι κρίσιμος χρόνος για τη νέα στρατηγική» δήλωσε απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους.

Φάτε στη μάπα και δημοκρατικούς να έχετε. Πήραν πλειοψηφία στη γερουσία χτίζοντας αντιπολεμικό ίματζ και απλά αφήνουν το Μουσολίνι να συνεχίζει τον πόλεμο. Αυτοί δε λερώνουν τα φράκα τους με αίμα. Κάνουν την πάπια και αφήνουν τον παπάρα να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα.

Τσάμπα μάγκες οι πασοκάρες. Ή μάλλον για την ακρίβεια χορεύουν και αυτοί στο ρυθμό που τους βαράνε τα όπλα και τα πετρέλαια, απλά κάνουν πιο κόντρα σταυροβελονιά φιγούρες.

Άσπρη μέρα

Μετά από ομολογουμένως μακράν απουσία επιστλέφουμε δημήτρη, με πλούσια και ανανεωμένη θεματολογία, γαργαλιστικό ρεπερτόριο και όλες τις πιασάρικες συνταγές για πετυχημένο μπλόγκιν.

Το ζώδιο μου μπήκε θριαμβευτικά σε αβανταδόρικο ουροσκόπο το οποίο αναπόφευκτα μου ανεβάζει τη διάθεση, τη δημιουργικότητα, μου δίνει τον αέρα του χέντ και σόλντερς και το χαμόγελο της κωλυνός.

Πέρασα 10 μέρες στην πατρίδα, άκουσα παπιά στους δρόμους, τάβλια στις καφετέριες, πήγα μπαράκια, στο μπάτμαν, στη βουλιαγμένη, στην πορεία της πρωτομαγιάς, ήπια μια πορτοκαλάδα με τη δέσποινα και ένα ούζο με το Σωκράτη. Με τον Παναγιώτη καπνίσαμε 2 πακέτα τσιγάρα και με τον Κώστα 1 αλλά τσακίσαμε και κάτι ποικιλίες.

Άκουσα ξανά Παύλο, Κηλαϊδόνη (πολύ) και μάζεψα υλικό εντός του κράνους.

Στο μεθεπόμενο επεισόδιο: "Last night the DJ saved my life"

Μπόνους γιατί φτάσατε το διάβασμα ως εδώ:

Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Ninja

Με ηθικά διδάγματα ή χωρίς, αυτό είναι ημερολόγιο

Αναρωτιόμουν αν υπάρχει λόγος να καταγράφω όσα ζω αν δεν κρίνω ότι μπορεί να πηγάσει κάποιο χρήσιμο ή ενδιαφέρον συμπέρασμα.

Μετά σκέφτηκα όμως ότι όπως και οι περισσότεροι έτσι και εγώ μπλογκάρω γιατί απλά γουστάρω την εξωτερίκευση χωρίς να είμαι ταγμένος καλά και σώνει σε ένα σκοπό.

Συνειδητοποιώ κιόλας ότι από μόνη της η λέξη μπλογκ σημαίνει ημερολόγιο ιστού κι ότι εντέλει είτε γίνεται συνειδητά, είτε απλά ακολουθούμε μια τάση που μας αρέσει, αυτό κάνουμε: Διατηρούμε ημερολόγια και απλώνουμε στο μπαλκόνι τον εσωτερικό μας κόσμο να αεριστεί.

Αφού λοιπόν κατάφερα να θεωρητικοποιήσω την οκνηρία μου, προχωρώ:

Οι κηδείες, όσο και μακρυά να βρίσκονται από τους οικογενειακούς και φιλικούς μας κύκλους, παραμένουν τελικά βαριές εμπειρίες. Παρατήρησα ακόμα ότι δεν ένιωσα καμία θλίψη για το νεκρό, παρά μόνο για τους ζωντανούς που άφησε πίσω.. Πιο αναλυτικό μπλόγκιν επί του θέματος σε 60 χρόνια περίπου

Αυτά γιατί ένιωθα ενοχές που είχα γράψει τόσο κυνικά για την κηδεία.

The Pursuit of Happyness

Με τις κοινωνικές εκδηλώσεις είμαι όπως το ψυγείο με τα τσιγάρα: Καμία σχέση.

Οι πολυπληθείς συνευρέσεις πάντα μου έβγαζαν τις πιο κομπλεξικές αντιδράσεις και ατσούμπαλες συμπεριφορές. Μοναδικές εξαιρέσεις οι συναυλίες και οι πορείες. Εκεί ήμουν πάντα ψάρι στο νερό.

Στην προκειμένη όμως μέσα σε 7 μέρες μου προέκυψε μια κηδεία και ένας γάμος. Ο γάμος ήταν από καιρό προγραμματισμένος σε αντίθεση με την κηδεία. Ο εκλιπών, παρολίγον συγγενής εξ αγχιστείας, οπότε δεν είμαι και στα μαύρα. Απλά το Σ/Κ έχει οδήγηση 200+200 χιλιόμετρα. Βεβαίως καλύτερα να τα κάνω εγώ τα συγκεκριμένα χιλιόμετρα παρά άλλοι για μένα οπότε ας μη το ξεφτιλίσω.

Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι όσο μεγαλώνουμε είναι όλο και πιο δύσκολο να νιώσουμε τα ρίγη ευτυχίας, έρωτα, πάθους, ενδεχομένως και απελπισίας. Για την ακρίβεια την αίσθηση αυτή την είχα εντοπίσει από την τελευταία περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων.

Η εξήγηση που μου είχε φανεί πιο λογική τότε είναι ότι τα μεγάλα θριλς προέρχονταν από τις μεγάλες ανακαλύψεις της ζωής. Τον έρωτα, την ελευθερία, την τέχνη, την κατάχρηση, την έμπνευση, τη δημιουργία κτλ. Μεγαλώνοντας δεν ανακαλύπτουμε πια τόσο συχνά τόσο μεγάλες έννοιες. Οι ανακαλύψεις μας δεν είναι αιφνίδια χαστούκια στα ροδαλά μας μάγουλα. Οπότε εκ των πραγμάτων συγκλονιζόμαστε λιγότερο και κάποιοι που ενδεχομένως ισοπεδώνονται από το ρυθμό και τη φύση της καθημερινότητας δεν συγκλονίζονται ποτέ ξανά. (φτου μακρυά από μας ο καταθλιπτικός αυτός εφιάλτης)

Πριν μερικές μέρες όμως και καθώς πήγαινα στην τράπεζα (άσχετο) το είδα λίγο διαφορετικά: Ο εγκέφαλός μας που στεγάζει την προσωπικότητα μας, είναι σχεδιασμένος να μαθαίνει διαρκώς και να οργανώνει κάθε πληροφορία που συλλέγουμε (εκούσια ή ακούσια) σε λογικές δομές. Οδεύουμε λοιπόν διαρκώς σε ένα δρόμο που μας κάνει πιο σύνθετους. Απ' τα μαθηματικά του λυκείου γνωρίζουμε ότι όσο πιο σύνθετο είναι ένα σύστημα εξισώσεων τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεθεί μοναδική λύση που να το επιλύει. (σε γενικές γραμμές φυσικά και εκλαϊκευμένα)

Η ευτυχία, έστω και η στιγμιαία, είναι μια λύση που ικανοποιεί όλο το εσωτερικό μας οικοδόμημα και μας κάνει να αισθανόμαστε πλήρεις.

Αν όντως είναι έτσι, τότε κινούμενοι στο μονόδρομο της γνώσης και της συνθετότητας(*) απομακρυνόμαστε από την ευτυχία.

Προσωπικά ελπίζω το παραπάνω να μην ισχύει.

Φιλιά και καλό Σ/Κ.

*Αν η λέξη δεν υπάρχει να με σχωρνάτε.

Να μην ξεχάσω να ποστάρω:

Γιατί η ευτυχία απομακρύνεται καθώς μεγαλώνουμε.
Πως επιδρά η μουσική στον εγκέφαλο και την κοινωνικοποίησή μας.
...

Αν υπάρχει κάτι που ξέχασα, μπορείτε να συμπληρώσετε ευχαρίστως.

Εργοδοσία-Εργαζόμενοι: 3-2

Ο εργοδότης παραμένει πάντα εργοδότης. Όσο λιγότερα ζητάς, τόσο λιγότερα σου δίνει. (επαγωγικά, αν δεν του ζητήσεις, δεν πρόκειται να σου δώσει τίποτα) Όσα κατά περιόδους έχουμε διαβάσει για το μάνατζμεντ που φροντίζει να ανταμείβει για να παρακινεί, αποτελούν παρδαλές εξαιρέσεις τύπου γκούγκλ ινκ.

Με άλλα λόγια μην πέσετε ποτέ στη λούμπα του τύπου: "προσφέρω παραπάνω από όσα μου ζητούνται και είμαι Σπαρτιάτης με τις διεκδικήσεις μου ώστε να φιλοτιμηθεί το αφεντικό". Το αφεντικό θα σε κάνει γάιδαρο του χότζα και θα επιχειρήσει να σε εκπαιδεύσει να ζεις και χωρίς φαϊ.

Ήτοις, διαπραγματεύτηκα το μισθό μου πρόσφατα και έφαγα στη μάπα τι σημαίνει από πρώτο χέρι στενομυαλιά, άστοχο μάνατζμεντ, κουτοπονηριά και τσιφουτοικονομία. Φυσικά όλα εδώ πληρώνονται. Απλά τυχαίνει να μπορώ να δω πιο μακρυά από αυτούς που αγοράζουν τις εργατόρες μου.

Και μια απλή συμβουλή: Ζητείστε ανερυθρίαστα και με άκρα σοβαρότητα το μεγαλύτερο ποσό που θα μπορούσατε να πάρετε για τη θέση σας. Και άμα γελάσουν, αγριοκοιτάξτε τους. Δεν έχετε να χάσετε τίποτα. Και το πιο πιθανόν είναι εν τέλει να βελτιώσετε αισθητά το τελικό νούμερο.