έλα άλλη μία
Τόσα χρόνια απουσίας έχουν μαζευτεί σκέψεις και θεωρίες που αν ήταν σκατό θα πήγαινα από περιτωνίτιδα.
Το σπάω λοιπόν σε κομάτια και μετά το στολίζω.
Το σπάω λοιπόν σε κομάτια και μετά το στολίζω.
Ζωή είναι κάθε δομή που δύναται να αναπαράγεται αυτοβούλωςΕίμαστε απλά φορείς των γενετικώνκαι κοινωνικών γονιδίωνΟ άνθρωπος αποτελεί το περιβάλλον των κοινωνικών γονιδίωνΗ ζωή δεν βασίζεται κατ' ανάγκη στην ύληΗ ύλη δεν είναι παρά πληροφορίαΟι ιδέες είναι μορφή ζωής- Μετά το κάζο του 20ου αιώνα, ο καπιταλισμός στοχεύει να μη γεννηθεί καν ο επόμενος Μαρξ.
- Δεν μπορείς να κάνεις τέχνη ζώντας μια ισορροπημένη ζωή
- Η συνείδηση είναι συνεχής, ή αναδημιουργείται κάθε πρωί;
- Καθώς μεταβιβάσεις τα κοινωνικά σου γονίδια στα παιδιά σου και τους άνθρωπους που επηρρέασες, είναι δυνατόν η συνείδησή σου να επεκταθεί ώστε να καλύψει και τα νέα νευρωνικά πεδία;
Ζωή είναι κάθε δομή που δύναται να αναπαράγεται αυτοβούλως
Από τη στιγμή που σχηματίστηκε το πρώτο μόριο DNA, δηλαδή η πρώτη δομή ικανή να κανει copy-paste τον εαυτό της από μόνη της, όλα κύλησαν όπως το νερό στο αυλάκι. Δύο παράγοντες συμπλέκονται και οδηγούν τη ζωή. Η αυτόβουλη αντιγραφή και οι συνθήκες μέσα στις οποίες συμβαίνει αυτή.
Κάθε βιολογική πράξη αντιγραφής είναι πάντα ατελής. Τα βιολογικά αντίγραφα ποτέ δεν είναι πιστά. Η κοσμική ακτινοβολία (και άλλοι παράγοντες ενδεχομένως) επηρρεάζουν τη μετεγγραφή του DNA εισάγοντας διαρκώς τυχαία πληροφορία-θόρυβο. Οι επόμενες γενιές έχουν έτσι πάντα κάποια νέα στοιχεία στη γενετική τους αλυσίδα που τους προσδίδουν τυχαίες διαφοροποιήσεις στα χαρακτηριστικά τους.
Το περιβάλλον είναι το άκαμπτο πλαίσιο στο οποίο πραγματοποιείται αυτη η διαρκής μετεγραφη γενετικού υλικού. Είναι ο απόλυτος κριτής που αποφασίζει αν μία μετάλλαξη δημιουργεί πλεονέκτημα ή μειονέκτημα στο υποκείμενο. Και όταν λέμε πλεονέκτημα ή μειονέκτημα εννοούμε στην ικανότητά του να μετεγγράψει τη γενετική του αλληλουχία σε περισσότερα αντίγραφα.
Κατά αυτό τον τρόπο, κάθε μορφή ζωής αποτελεί την εκδήλωση μίας στρατηγικής που σχηματίστηκε για να απαντήσει σε συνθήκες και περιορισμούς που κάθε περιβάλλον επιβάλλει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα εκτός από διοξείδιο και ανόργανες ουσίες τριγύρω, τότε καλύτερα να είσαι φυτό. Όταν έχεις απέραντα λειβάδια στη διάθεσή σου είναι εξαιρετικά καλή ιδέα να τα βοσκήσεις ώς πρόβατο. Αν η τροφή σου φυτρώνει στα κατσάβραχα τότε γίνεσαι κατσίκι. Κι αν από τον κάμπο ακούγονται μόνο βελάσματα, τότε το στομάχι σου που γουργουρίζει σου λέει ότι είσαι λύκος.
Σε κάθε λοιπόν περίπτωση αυτό που κάνει η ζωή είναι να αντανακλά το περιβάλλον. Είναι ένα τραγούδι που γράφεται διαρκώς για ένα και μόνο εξαιρετικά απαιτητικό ακροατή. Πάντα στα μέτρα του. Παίρνει κάθε σχήμα, χρώμα και μορφή για να ταιριάξει στο περιβάλλον όπως το νερό κυλά στο αυλάκι. Κυλά μέσα του.
Κι αν η αντιγραφή δεν ήταν ατελής;
Τότε κάθε γενιά θα ήταν πανομοιότυπη με την προηγούμενη και όταν το περιβάλλον μεταβαλλόταν πέρα από τα όρια επιβίωσης της τρέχουσας μορφής, το είδος θα εξαφανιζόταν. Λόγω απώλειας της ικανότητα προσαρμογής.
Ανικανότητα γενετικής προσαρμογής θα υπήρχε επίσης και αν ήμασταν αθάνατοι. Γίνεται εύκολα έτσι αντιληπτό ότι ο ίδιος ο θάνατος είναι αναγκαίος για την επιβίωση του είδους.
Επίσης παρατηρούμε ότι η ζωή χαράσει τη στρατηγική της με βάση το είδος συλλογικά και όχι το άτομο. Αυτό απαντά αποτελεσματικά και σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι ο ατομισμός είναι στη φύση μας..
Κάθε δομή που μπορεί να αναπαράγεται αυτοβούλως είναι ζωή;
Η απάντηση λογικά είναι προφανής, απλά επειδή δεν έχει υπάρξει κάποιο χειροπιαστό παράδειγμα μέχρι σήμερα δεν είναι αυτονόητη. ..Ή μήπως έχει υπάρξει;
Ακόμα καλύτερα, Μήπως υπάρχει;
Κι όμως ναι. Οι ιδέες αποτελούν μορφή ζωής με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της: Γέννηση, πολλαπλασιασμός, μετάλλαξη, προσαρμογή και θάνατος. Το οικοσύστημα μέσα στο οποίο αναπτύσσονται όμως είναι η ανθρώπινη κοινωνία.
Ας το πάρουμε από την ανάποδη να δούμε αν ισχύει:
-Έχουν οι ιδέες συνείδηση του εαυτού τους όπως κάθε μορφή ζωής;
-Η συνείδηση δεν είναι χαρακτηριστικό όλων των μορφών ζωής, ούτε κάν χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ζωής από την αρχή.
- Οι ιδέες δεν πολλαπλασιάζονται μόνες τους, τις πολλαπλασιάζουν οι άνθρωποι.
- Πάρτο αλλιώς, γιατί κατά πάσα πιθανότητα εκείνες είναι που βάζουν τους ανθρώπους σε κίνηση (που συμπεριλαμβάνει και τον πολλαπλασιαμό) και όχι το αντίθετο. Τα παραδείγματα όσα και η ανθρώπινη ιστορία.
Ακόμα και αν οι ιδέες αποτελούν μια μορφή ζωής, δεν είναι έλλογη.
Η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα είναι ότι ενώ τα ζώα προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους, ο άνθρωπος προσαρμόζει το περιβάλλον στις ανάγκες του, καθότι ένλογος. Ε, λοιπόν ακριβώς έτσι συμπεριφέρονται και οι ιδέες. Το περιβάλλον τους είναι η ανθρώπινη κοινωνία και το διαμορφώνουν διαρκώς σύμφωνα με τις ανάγκες τους άλλες πιο επιτυχημένα και άλλες όχι.
- Η ζωή βασίζεται στην ύλη και όχι στην πληροφορία.
- Παντελώς λάθος. Η ζωή βασίζεται σε ένα πακέτο πληροφορίας χαρακτηριστικών κωδικοποιημένων σε αλυσίδες τεσσάρων μορίων. Ακόμα και η ίδια η ύλη δεν "υπάρχει". Αποτελεί απλά παρατηρήσιμη έκφανση της πληροφορίας για τη διάταξη και τις σχέσεις των ατόμων, των μορίων, κρυστάλλων κτλ..
Μήπως η ύπαρξή μας είναι μια ψευδέσθηση; (τόσοι το έχουν πει, εγώ θα έμενα πίσω;)
Όσο περισσότερο παρατηρώ το φαινόμενο της ζωής, τόσο περισσότερο ενισχύεται η εντύπωση ότι στο κέντρο του δεν βρίσκεται ο άνθρωπος, δεν βρίσκονται καν τα έμβια όντα, αλλά οι γενετικές αλληλουχίες. Τα έμβια όντα είναι απλά η έκφανση μιας συλλογικής στρατηγικής των γενετικών αλληλουχιών ώστε να πολλαπλασιάζονται με τον καλύτερο τρόπο. Αποτελούν συνασπισμούς γενετικού υλικού που είναι αναγκαίοι ώστε το DNA να αφουγκράζεται το περιβάλλον και να προσαρμόζεται αναλόγως. Η ψευδαίσθηση έγκυται στο ότι εμείς δεν παίρνουμε καμία απόφαση (και έτσι λοιπόν δεν υπάρχουμε). Όλες οι αποφάσεις πηγάζουν από το πραγματικό υποκείμενο που είναι το γενετικό υλικό και καθώς αναδύονται προς το συνειδητό βαπτίζονται ως αποτέλεσμα της σκέψης και άρα της ύπαρξής μας. (μια θεωρία είναι, που σίγουρα μπορεί να μπάζει, αλλά σίγουρα μπαίνει κι όλας)
Μια αναλογία είναι ότι αν τα γονίδια είναι ο άνθρωπος, τότε οι μορφές ζωής είναι η κοινωνία και η συνείδηση είναι ο διοικητής της κοινωνίας. Οι αποφάσεις του επηρρεάζουν όλη την κοινωνία και κάποιες φορές είναι λάθος ή ακόμα έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά της. Πάντα όμως η κοινωνία καταλήγει να επιβάλλεται σε αυτούς που τη διοικούν και να προοδεύει.
Αν μαζέψεις τα παραπάνω συσσωρεύεται μια ιδιαιτέρως καταθλιπτική εικόνα. Αυτή ενός ανθρώπου που δεν είναι κύριος της ζωής του, απλά ο φορέας των γενετικών και κοινωνικών γονιδίων. Πολύ θα ήθελα να την ανατρέψω στην τελευταία παράγραφο και να δώσω ένα χάπυ εντ που να αφήνει μια αχτίδα ελπίδας, αλλά δεν το βλέπω προς το παρόν.
(συνεχίζεται)
Κι αν η αντιγραφή δεν ήταν ατελής;
Τότε κάθε γενιά θα ήταν πανομοιότυπη με την προηγούμενη και όταν το περιβάλλον μεταβαλλόταν πέρα από τα όρια επιβίωσης της τρέχουσας μορφής, το είδος θα εξαφανιζόταν. Λόγω απώλειας της ικανότητα προσαρμογής.
Ανικανότητα γενετικής προσαρμογής θα υπήρχε επίσης και αν ήμασταν αθάνατοι. Γίνεται εύκολα έτσι αντιληπτό ότι ο ίδιος ο θάνατος είναι αναγκαίος για την επιβίωση του είδους.
Επίσης παρατηρούμε ότι η ζωή χαράσει τη στρατηγική της με βάση το είδος συλλογικά και όχι το άτομο. Αυτό απαντά αποτελεσματικά και σε εκείνους που ισχυρίζονται ότι ο ατομισμός είναι στη φύση μας..
Κάθε δομή που μπορεί να αναπαράγεται αυτοβούλως είναι ζωή;
Η απάντηση λογικά είναι προφανής, απλά επειδή δεν έχει υπάρξει κάποιο χειροπιαστό παράδειγμα μέχρι σήμερα δεν είναι αυτονόητη. ..Ή μήπως έχει υπάρξει;
Ακόμα καλύτερα, Μήπως υπάρχει;
Κι όμως ναι. Οι ιδέες αποτελούν μορφή ζωής με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της: Γέννηση, πολλαπλασιασμός, μετάλλαξη, προσαρμογή και θάνατος. Το οικοσύστημα μέσα στο οποίο αναπτύσσονται όμως είναι η ανθρώπινη κοινωνία.
Ας το πάρουμε από την ανάποδη να δούμε αν ισχύει:
-Έχουν οι ιδέες συνείδηση του εαυτού τους όπως κάθε μορφή ζωής;
-Η συνείδηση δεν είναι χαρακτηριστικό όλων των μορφών ζωής, ούτε κάν χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ζωής από την αρχή.
- Οι ιδέες δεν πολλαπλασιάζονται μόνες τους, τις πολλαπλασιάζουν οι άνθρωποι.
- Πάρτο αλλιώς, γιατί κατά πάσα πιθανότητα εκείνες είναι που βάζουν τους ανθρώπους σε κίνηση (που συμπεριλαμβάνει και τον πολλαπλασιαμό) και όχι το αντίθετο. Τα παραδείγματα όσα και η ανθρώπινη ιστορία.
Ακόμα και αν οι ιδέες αποτελούν μια μορφή ζωής, δεν είναι έλλογη.
Η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα είναι ότι ενώ τα ζώα προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους, ο άνθρωπος προσαρμόζει το περιβάλλον στις ανάγκες του, καθότι ένλογος. Ε, λοιπόν ακριβώς έτσι συμπεριφέρονται και οι ιδέες. Το περιβάλλον τους είναι η ανθρώπινη κοινωνία και το διαμορφώνουν διαρκώς σύμφωνα με τις ανάγκες τους άλλες πιο επιτυχημένα και άλλες όχι.
- Η ζωή βασίζεται στην ύλη και όχι στην πληροφορία.
- Παντελώς λάθος. Η ζωή βασίζεται σε ένα πακέτο πληροφορίας χαρακτηριστικών κωδικοποιημένων σε αλυσίδες τεσσάρων μορίων. Ακόμα και η ίδια η ύλη δεν "υπάρχει". Αποτελεί απλά παρατηρήσιμη έκφανση της πληροφορίας για τη διάταξη και τις σχέσεις των ατόμων, των μορίων, κρυστάλλων κτλ..
Μήπως η ύπαρξή μας είναι μια ψευδέσθηση; (τόσοι το έχουν πει, εγώ θα έμενα πίσω;)
Όσο περισσότερο παρατηρώ το φαινόμενο της ζωής, τόσο περισσότερο ενισχύεται η εντύπωση ότι στο κέντρο του δεν βρίσκεται ο άνθρωπος, δεν βρίσκονται καν τα έμβια όντα, αλλά οι γενετικές αλληλουχίες. Τα έμβια όντα είναι απλά η έκφανση μιας συλλογικής στρατηγικής των γενετικών αλληλουχιών ώστε να πολλαπλασιάζονται με τον καλύτερο τρόπο. Αποτελούν συνασπισμούς γενετικού υλικού που είναι αναγκαίοι ώστε το DNA να αφουγκράζεται το περιβάλλον και να προσαρμόζεται αναλόγως. Η ψευδαίσθηση έγκυται στο ότι εμείς δεν παίρνουμε καμία απόφαση (και έτσι λοιπόν δεν υπάρχουμε). Όλες οι αποφάσεις πηγάζουν από το πραγματικό υποκείμενο που είναι το γενετικό υλικό και καθώς αναδύονται προς το συνειδητό βαπτίζονται ως αποτέλεσμα της σκέψης και άρα της ύπαρξής μας. (μια θεωρία είναι, που σίγουρα μπορεί να μπάζει, αλλά σίγουρα μπαίνει κι όλας)
Μια αναλογία είναι ότι αν τα γονίδια είναι ο άνθρωπος, τότε οι μορφές ζωής είναι η κοινωνία και η συνείδηση είναι ο διοικητής της κοινωνίας. Οι αποφάσεις του επηρρεάζουν όλη την κοινωνία και κάποιες φορές είναι λάθος ή ακόμα έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά της. Πάντα όμως η κοινωνία καταλήγει να επιβάλλεται σε αυτούς που τη διοικούν και να προοδεύει.
Αν μαζέψεις τα παραπάνω συσσωρεύεται μια ιδιαιτέρως καταθλιπτική εικόνα. Αυτή ενός ανθρώπου που δεν είναι κύριος της ζωής του, απλά ο φορέας των γενετικών και κοινωνικών γονιδίων. Πολύ θα ήθελα να την ανατρέψω στην τελευταία παράγραφο και να δώσω ένα χάπυ εντ που να αφήνει μια αχτίδα ελπίδας, αλλά δεν το βλέπω προς το παρόν.
(συνεχίζεται)
