Κι αν μεγαλώσω;

Χτες το απόγευμα στο γραφείο έβλεπα τον αρχιπωλητή της εταιρείας να μιλάει με ένα πελάτη στο τηλέφωνο.

Με τι άνεση και στόμφο και έπαρση μιλούσε για τα προϊόντα μας. Τα ψέματα, οι υπερβολές, οι μισές αλήθειες έφευγαν κατά ριπές.

Ψιλοαναγούλιαζα. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να είναι η ζωή να σε κάνει αδίστακτο. Σε κολλάει με την πλάτη στον τοίχο και δεν αφήνει χρόνο για ηθικά διλήμματα.

Στα 55 του έχει περάσει από την πιάτσα απ' την καλή και την ανάποδη. Έχει φάει και έχει ρίξει φέσια. Έχει φαλιρίσει, ορθοποδήσει, ξαναφαλιρίσει. Χωρίσει, παντρευτεί, παιδιά με την πρώην, μικρά παιδιά με τη νυν. Πουλάει μπλα μπλα για να ζήσει.

Μήπως οι ενήλικοι και οι κάθε ενήλικοι είναι αδίστακτοι;


Δε θα γίνω έτσι.