Με ηθικά διδάγματα ή χωρίς, αυτό είναι ημερολόγιο

Αναρωτιόμουν αν υπάρχει λόγος να καταγράφω όσα ζω αν δεν κρίνω ότι μπορεί να πηγάσει κάποιο χρήσιμο ή ενδιαφέρον συμπέρασμα.

Μετά σκέφτηκα όμως ότι όπως και οι περισσότεροι έτσι και εγώ μπλογκάρω γιατί απλά γουστάρω την εξωτερίκευση χωρίς να είμαι ταγμένος καλά και σώνει σε ένα σκοπό.

Συνειδητοποιώ κιόλας ότι από μόνη της η λέξη μπλογκ σημαίνει ημερολόγιο ιστού κι ότι εντέλει είτε γίνεται συνειδητά, είτε απλά ακολουθούμε μια τάση που μας αρέσει, αυτό κάνουμε: Διατηρούμε ημερολόγια και απλώνουμε στο μπαλκόνι τον εσωτερικό μας κόσμο να αεριστεί.

Αφού λοιπόν κατάφερα να θεωρητικοποιήσω την οκνηρία μου, προχωρώ:

Οι κηδείες, όσο και μακρυά να βρίσκονται από τους οικογενειακούς και φιλικούς μας κύκλους, παραμένουν τελικά βαριές εμπειρίες. Παρατήρησα ακόμα ότι δεν ένιωσα καμία θλίψη για το νεκρό, παρά μόνο για τους ζωντανούς που άφησε πίσω.. Πιο αναλυτικό μπλόγκιν επί του θέματος σε 60 χρόνια περίπου

Αυτά γιατί ένιωθα ενοχές που είχα γράψει τόσο κυνικά για την κηδεία.

The Pursuit of Happyness

Με τις κοινωνικές εκδηλώσεις είμαι όπως το ψυγείο με τα τσιγάρα: Καμία σχέση.

Οι πολυπληθείς συνευρέσεις πάντα μου έβγαζαν τις πιο κομπλεξικές αντιδράσεις και ατσούμπαλες συμπεριφορές. Μοναδικές εξαιρέσεις οι συναυλίες και οι πορείες. Εκεί ήμουν πάντα ψάρι στο νερό.

Στην προκειμένη όμως μέσα σε 7 μέρες μου προέκυψε μια κηδεία και ένας γάμος. Ο γάμος ήταν από καιρό προγραμματισμένος σε αντίθεση με την κηδεία. Ο εκλιπών, παρολίγον συγγενής εξ αγχιστείας, οπότε δεν είμαι και στα μαύρα. Απλά το Σ/Κ έχει οδήγηση 200+200 χιλιόμετρα. Βεβαίως καλύτερα να τα κάνω εγώ τα συγκεκριμένα χιλιόμετρα παρά άλλοι για μένα οπότε ας μη το ξεφτιλίσω.

Σκεφτόμουν τις προάλλες ότι όσο μεγαλώνουμε είναι όλο και πιο δύσκολο να νιώσουμε τα ρίγη ευτυχίας, έρωτα, πάθους, ενδεχομένως και απελπισίας. Για την ακρίβεια την αίσθηση αυτή την είχα εντοπίσει από την τελευταία περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων.

Η εξήγηση που μου είχε φανεί πιο λογική τότε είναι ότι τα μεγάλα θριλς προέρχονταν από τις μεγάλες ανακαλύψεις της ζωής. Τον έρωτα, την ελευθερία, την τέχνη, την κατάχρηση, την έμπνευση, τη δημιουργία κτλ. Μεγαλώνοντας δεν ανακαλύπτουμε πια τόσο συχνά τόσο μεγάλες έννοιες. Οι ανακαλύψεις μας δεν είναι αιφνίδια χαστούκια στα ροδαλά μας μάγουλα. Οπότε εκ των πραγμάτων συγκλονιζόμαστε λιγότερο και κάποιοι που ενδεχομένως ισοπεδώνονται από το ρυθμό και τη φύση της καθημερινότητας δεν συγκλονίζονται ποτέ ξανά. (φτου μακρυά από μας ο καταθλιπτικός αυτός εφιάλτης)

Πριν μερικές μέρες όμως και καθώς πήγαινα στην τράπεζα (άσχετο) το είδα λίγο διαφορετικά: Ο εγκέφαλός μας που στεγάζει την προσωπικότητα μας, είναι σχεδιασμένος να μαθαίνει διαρκώς και να οργανώνει κάθε πληροφορία που συλλέγουμε (εκούσια ή ακούσια) σε λογικές δομές. Οδεύουμε λοιπόν διαρκώς σε ένα δρόμο που μας κάνει πιο σύνθετους. Απ' τα μαθηματικά του λυκείου γνωρίζουμε ότι όσο πιο σύνθετο είναι ένα σύστημα εξισώσεων τόσο πιο δύσκολο είναι να βρεθεί μοναδική λύση που να το επιλύει. (σε γενικές γραμμές φυσικά και εκλαϊκευμένα)

Η ευτυχία, έστω και η στιγμιαία, είναι μια λύση που ικανοποιεί όλο το εσωτερικό μας οικοδόμημα και μας κάνει να αισθανόμαστε πλήρεις.

Αν όντως είναι έτσι, τότε κινούμενοι στο μονόδρομο της γνώσης και της συνθετότητας(*) απομακρυνόμαστε από την ευτυχία.

Προσωπικά ελπίζω το παραπάνω να μην ισχύει.

Φιλιά και καλό Σ/Κ.

*Αν η λέξη δεν υπάρχει να με σχωρνάτε.

Να μην ξεχάσω να ποστάρω:

Γιατί η ευτυχία απομακρύνεται καθώς μεγαλώνουμε.
Πως επιδρά η μουσική στον εγκέφαλο και την κοινωνικοποίησή μας.
...

Αν υπάρχει κάτι που ξέχασα, μπορείτε να συμπληρώσετε ευχαρίστως.

Εργοδοσία-Εργαζόμενοι: 3-2

Ο εργοδότης παραμένει πάντα εργοδότης. Όσο λιγότερα ζητάς, τόσο λιγότερα σου δίνει. (επαγωγικά, αν δεν του ζητήσεις, δεν πρόκειται να σου δώσει τίποτα) Όσα κατά περιόδους έχουμε διαβάσει για το μάνατζμεντ που φροντίζει να ανταμείβει για να παρακινεί, αποτελούν παρδαλές εξαιρέσεις τύπου γκούγκλ ινκ.

Με άλλα λόγια μην πέσετε ποτέ στη λούμπα του τύπου: "προσφέρω παραπάνω από όσα μου ζητούνται και είμαι Σπαρτιάτης με τις διεκδικήσεις μου ώστε να φιλοτιμηθεί το αφεντικό". Το αφεντικό θα σε κάνει γάιδαρο του χότζα και θα επιχειρήσει να σε εκπαιδεύσει να ζεις και χωρίς φαϊ.

Ήτοις, διαπραγματεύτηκα το μισθό μου πρόσφατα και έφαγα στη μάπα τι σημαίνει από πρώτο χέρι στενομυαλιά, άστοχο μάνατζμεντ, κουτοπονηριά και τσιφουτοικονομία. Φυσικά όλα εδώ πληρώνονται. Απλά τυχαίνει να μπορώ να δω πιο μακρυά από αυτούς που αγοράζουν τις εργατόρες μου.

Και μια απλή συμβουλή: Ζητείστε ανερυθρίαστα και με άκρα σοβαρότητα το μεγαλύτερο ποσό που θα μπορούσατε να πάρετε για τη θέση σας. Και άμα γελάσουν, αγριοκοιτάξτε τους. Δεν έχετε να χάσετε τίποτα. Και το πιο πιθανόν είναι εν τέλει να βελτιώσετε αισθητά το τελικό νούμερο.

Χωρίς χοληστερίνη

Γιατί το πάσχα δεν ήμουν ελλάδα. Αλλά δεν είχε πλάκα. Κι ας υπάρχουν μέρη πανέμορφα με βουνά και δάση που η φαλακρή μας χώρα ούτε που φαντάζεται.

Η τσογλαναρία της ράτσας είναι που σε κάνει να γουστάρεις. Το μεράκλωμα και το μεράκι.

Φυσικά την τσογλαναρία αυτή τη γουστάρω γιατί είμαι μέρος της. Καμιά υπόνοια περιούσιου λαού και τέτοια.

Παρεπιτόντως, έχει κανείς την υπόνοια ότι ο χάρος βγήκε παγανιά στις γιορτές αυτές; Δεν ξέρω, αλλά το τελευταίο 15μερο όλο ιστορίες τρομαχτικές ακούω.

Τες πα, έζησα αρκετά τις τελευταίες μέρες. Αρκετά για να έχω να γράψω. Θα ποστάρω σύντομα. Και αυτό είναι δέσμευση. Τ' ακούς περαστικέ;

Ρεμπέτικο για το Σάββα

Ήτανε Ιούλης του 2002.

Βραδάκι και καθόμασταν στην αυλή με τον Κώστα και τη Ρούλα.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες παρακολουθούσαμε το "ντόμινο των αποκαλύψεων" μετά την έκρηξη του πυροκροτητή στα χέρια του Σάββα Ξηρού στον Πειραιά. Σενάρια επί σεναρίων στήνονταν από τα μίντια για ξεζουμίσουν δραματολογικά την ιστορία και να επιβάλλουν τον τρόμο τις μέρες εκείνες.

Γιατί τρόμος ήταν. Τα λαμόγια της ΕΥΠ σε όλα τα ΜΜΕ παρίσταναν τους δημοσιογράφους. Αν η χούντα είχε το μαστοράκη της, η σημερινή χούντα έχει ουρά μαστοράκηδες που διαγκωνίζονται για το ποιος θα προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στους εργολάβους, υπεργολάβους ή εργοδότες του καθεστώτος..

Και μεις, ενημέρωση από τα "μίντια" για το ρόλο του Σάββα, τη φωτογράφηση εκείνων που επιθυμούσε να αναμίξει η ΕΥΠ, τις επιδρομές της αντιτρομοκρατικής..

Πιάσαμε λοιπόν ένα φύλλο χαρτί και αρχίσαμε να σκαρώνουμε στιχάκια πάνω στη μελωδία της "Αμφιάλης". Βγαίναν εύκολα. Βοήθαγε ο καθαρός αέρας και το κρασάκι. Θυμάμαι ότι πήγαινα μέσα να φέρω απ' το ψυγείο κάτι και μέχρι να βγω είχαμε άλλη μια στροφούλα. Μ' αυτά και μ' αυτά μαζεύτηκαν αρκετές, έβγαινε τραγούδι. Ήταν αργά και τα παιδιά έφυγαν, αλλά εμένα με είχε καταλάβει επαναστατικο-καλλιτεχνικός οίστρος.

Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα όταν πέρασε ο Μάριος από το σπίτι. Βρήκε το τραγουδάκι εξαίσιο από πολικής απόψεως(*) και καταλήξαμε ότι με το ρυθμό που έτρεχαν τα γεγονότα, έπρεπε να το βγάλουμε στον αέρα το συντομότερο. Κάτσαμε λοιπόν και το ηχογραφήσαμε ξανά και ξανά μέχρι να βγει αξιοπρεπές και κατά τις 3 το πρωί το ποστάραμε στο ίντυ.

Στις μέρες που ακολούθησαν κυκλοφόρησε αρκετά, έπαιξε στην τι-βί που ανακάλυπτε τότε το άντρο των τρομοκρατών "indymedia" και το καυτηρίασε και με μερικές αράδες ο Αγγελιοφόρος της Θεσσαλονίκης. Πέρα όμως από ένα σνακ για τη ματαιοδοξία μας, το τραγουδάκι αυτό προστέθηκε με τις φωνές εκείνες που έσπαγαν τον τρόμο τις μέρες της μεγάλης μούγκας.

Το τραγούδι εδώ .

*παρεκκλίναμε τότε βεβαίως μακράν εκτός γραμμής και οι δυο μας.. κούνια που μας κούναγε..

Γραφείο σπίτι με τα πόδια

Γυρίζω απ' το γραφείο. Τόσο λιώμα και τόσο άδειος που νιώθω ότι δεν μπορεί να με αγγίξει τίποτα. Δεν υπερβάλλω μεγεθύνοντας καλλιτεχνικά κάποια κατάθλιψη. Δεν είμαι καν θλιμμένος νομίζω.

Αναζητώ κάτι που θα μπορούσε να με ικανοποιήσει. Υλικό, πνευματικό, κάτι. Τίποτα. Ούτε καν σαν ιδέα. Θέλω να βγω απ' το κενό. Να νιώσω έστω και αρνητικά. Το κοιτάζω αλλιώς. Θα τρόμαζα στην ιδέα ότι θα μπορούσα να απολυθώ αύριο; Αρχίδια! Δε δίνω μία.

Νιώθω απών. Αυτό είναι. Λες και δε συμμετέχω στη ζωή μου. Και τότε αναρωτιέμαι. Το "δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος" εδώ κολλάει; Μήπως νιώθω ελεύθερος για πρώτη φορά και μου φαίνεται περίεργο; Το απορρίπτω. Ξεπατωμένος είμαι και το μυαλό μου έχει γίνει νιανιά. Μην το ψάχνω.

Όμως η ερώτηση επιστρέφει. Αν δε φοβάμαι και δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος;

Ή μήπως νεκρός;