πεθαίνουμε όπως κάθε τι άλλο στη φύση

Τις προάλλες σκεφτόμουν πόσο ανόητο είναι να πιστεύουμε στη μεταθανάτιο ζωή. Το ανθρώπινο είδος όπως και όλα τα άλλα είδη ζωής στον πλανήτη αυτό διαιωνίζονται κατά γενεές. Φύλλα φυτρώνουν, φύλλα ξεραίνονται, άλλα φύλλα φυτρώνουν.

Όμως όχι, εμείς πρέπει να εφεύρουμε παραμύθια, ότι δήθεν τα φύλλα που ξεραίνονται πάνε στον παράδεισο ή την κόλαση των φύλλων, αφού κριθούν για τα έργα τους.

Από τα δισεκατομμύρια είδη ζωής αυτού του πλανήτη είμαστε το μόνο με γνώση της θνητότητάς του και το μόνο που δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα αυτή. Ενδεχομένως γιατί είναι μια ιδέα που ξεπερνά τις σημερινές υπολογιστικές δυνατότητες της διανόησής μας. Το οποίο πιστοποιεί ξανά τη ρήση μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι, στην προκειμένη, οι μη-γνωρίζοντες.

Όταν βεβαίως καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα αυτή, θα μας τελειώσουν και οι θρησκείες που από αρχής χρόνου σπεκουλάρουν πάνω στην τραγικότητά μας

ρητορικά χαλίκια

Κι άλλο δρόμο διάνυσα. Προς τα που δεν ξέρω. Είναι στιγμές που νιώθω σωστά. Άλλες που νοσταλγώ τη φωτιά.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν ποθώ να κάνω κύματα. Να δηλώσω την ύπαρξή μου αλλάζοντας τον κόσμο. Να στρατευθώ σε κάτι πέρα από μένα.
Τελειώσαν οι θεοί και οι ιδέες. Έμεινα τελικά μόνος να κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Και να με αναγνωρίζω όλο και λιγότερο.
Όλα είναι δρόμος. Ένα ζεϊμπέκικο το ξημέρωμα να βάζω φωτιά στα ρούχα μου. Γιατί; Γιατί όχι;

Γιατί τα δράματα είναι τόσο ελκυστικά; Γιατί ο πόνος και η λύτρωση να γίνονται αυτοσκοπός; Μήπως η λύτρωση είναι η μεγαλύτερη ηδονή; Πρέπει σώνει και καλά να βασανιστώ για να νιώσω. Μάλλον. Μάλλον έτσι δείχνει.

Μια αγκαλιά να τους βάλω όλους μέσα. Εχθρούς και φίλους. Να ζήσω πάλι μαζί τους. Να ματώσουμε παρέα.

Άμα δώ το αίμα μου να τρέχει; Θέλω να γίνω πάλι αφελής. Τότε που μπορούσα να πιστέψω. Να λέω πάντα και να το εννοώ μέσα στα σωθικά μου.

Η φυλακή του καθενός είναι χτισμένη τούβλο τούβλο από τις πράξεις μας. Μας παίρνει χρόνια να παγιδευτούμε χτίζοντας τους τοίχους της γύρω μας. Για προστασία.

Μην έρθεις. Κι εσύ κι εσύ και εσύ. Μην έρθεις γιατί θα είσαι άλλη. Όπως είμαι άλλος και γω. Προτιμώ να σε κρατάω εδώ όπως σε ήξερα.

Ήταν μια νύχτα με φεγγάρι που ανεβήκαμε στους λόφους πίσω από τη Φορτέτσα και σου τραγούδαγα το χρονοτριβείο.

Φρενήρης έρωτας το μεσημέρι.

Να ανέβαινα λέει στη σκηνή, Να καιγόμουν εκεί πάνω δίνοντας την τελευταία μου ανάσα.
Να με θυμόμουν ωραία έτσι.

Για τις αμερικανικές εκλογές

Η ανθρωπότητα και μεμονωμένα οι άνθρωποι, είμαστε προδιατεθιμένοι να πιστέψουμε όποιον υπόσχεται εκείνα που έχουμε ανάγκη.

Ακόμα και αν δεχθούμε ότι όντως διακατέχεται από αγνές προθέσεις, δεν γίνεται να παραβλέψουμε ότι είναι αδύνατο να τις εφαρμόσει. Ακόμα κι αν θέλει, δεν μπορεί.

Αυτή είναι μια καλή μέρα

Διαβάζω στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 12/10/2008:

"Η κουλτούρα της υπερκατανάλωσης και μάλιστα με δανεικά έχει τερματιστεί."

Τι πιο ελπιδοφόρο μπορεί να διαβάσει κανείς Κυριακή πρωί;

Για τη μνήμη μου

Συνειδητοποιώ ότι έχω πολύ κοντή μνήμη.

Και ότι αυτό μπορεί να συνιστά μειονέκτημα και πλεονέκτημα κατά περίπτωση.

Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να μάθω να ζω με αυτό.

Φοβού τις αυθεντίες

Κάθε είδους.

Εμπειρία υφίσταται. Αυθεντία όχι. Ιδιαιτέρως αν κάποιος αποδέχεται τον χαρακτηρισμό (ή ακόμα χειρότερα αν δηλώνει έτσι) είναι ολίγον επικίνδυνος. Για όσους τον εμπιστεύονται βεβαίως :)

Α***** Ρ********* Δ************

Του Τάσου Αναστασίου που δεν κολώνει.