Ρεμπέτικο για το Σάββα

Ήτανε Ιούλης του 2002.

Βραδάκι και καθόμασταν στην αυλή με τον Κώστα και τη Ρούλα.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες παρακολουθούσαμε το "ντόμινο των αποκαλύψεων" μετά την έκρηξη του πυροκροτητή στα χέρια του Σάββα Ξηρού στον Πειραιά. Σενάρια επί σεναρίων στήνονταν από τα μίντια για ξεζουμίσουν δραματολογικά την ιστορία και να επιβάλλουν τον τρόμο τις μέρες εκείνες.

Γιατί τρόμος ήταν. Τα λαμόγια της ΕΥΠ σε όλα τα ΜΜΕ παρίσταναν τους δημοσιογράφους. Αν η χούντα είχε το μαστοράκη της, η σημερινή χούντα έχει ουρά μαστοράκηδες που διαγκωνίζονται για το ποιος θα προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στους εργολάβους, υπεργολάβους ή εργοδότες του καθεστώτος..

Και μεις, ενημέρωση από τα "μίντια" για το ρόλο του Σάββα, τη φωτογράφηση εκείνων που επιθυμούσε να αναμίξει η ΕΥΠ, τις επιδρομές της αντιτρομοκρατικής..

Πιάσαμε λοιπόν ένα φύλλο χαρτί και αρχίσαμε να σκαρώνουμε στιχάκια πάνω στη μελωδία της "Αμφιάλης". Βγαίναν εύκολα. Βοήθαγε ο καθαρός αέρας και το κρασάκι. Θυμάμαι ότι πήγαινα μέσα να φέρω απ' το ψυγείο κάτι και μέχρι να βγω είχαμε άλλη μια στροφούλα. Μ' αυτά και μ' αυτά μαζεύτηκαν αρκετές, έβγαινε τραγούδι. Ήταν αργά και τα παιδιά έφυγαν, αλλά εμένα με είχε καταλάβει επαναστατικο-καλλιτεχνικός οίστρος.

Ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα όταν πέρασε ο Μάριος από το σπίτι. Βρήκε το τραγουδάκι εξαίσιο από πολικής απόψεως(*) και καταλήξαμε ότι με το ρυθμό που έτρεχαν τα γεγονότα, έπρεπε να το βγάλουμε στον αέρα το συντομότερο. Κάτσαμε λοιπόν και το ηχογραφήσαμε ξανά και ξανά μέχρι να βγει αξιοπρεπές και κατά τις 3 το πρωί το ποστάραμε στο ίντυ.

Στις μέρες που ακολούθησαν κυκλοφόρησε αρκετά, έπαιξε στην τι-βί που ανακάλυπτε τότε το άντρο των τρομοκρατών "indymedia" και το καυτηρίασε και με μερικές αράδες ο Αγγελιοφόρος της Θεσσαλονίκης. Πέρα όμως από ένα σνακ για τη ματαιοδοξία μας, το τραγουδάκι αυτό προστέθηκε με τις φωνές εκείνες που έσπαγαν τον τρόμο τις μέρες της μεγάλης μούγκας.

Το τραγούδι εδώ .

*παρεκκλίναμε τότε βεβαίως μακράν εκτός γραμμής και οι δυο μας.. κούνια που μας κούναγε..

Γραφείο σπίτι με τα πόδια

Γυρίζω απ' το γραφείο. Τόσο λιώμα και τόσο άδειος που νιώθω ότι δεν μπορεί να με αγγίξει τίποτα. Δεν υπερβάλλω μεγεθύνοντας καλλιτεχνικά κάποια κατάθλιψη. Δεν είμαι καν θλιμμένος νομίζω.

Αναζητώ κάτι που θα μπορούσε να με ικανοποιήσει. Υλικό, πνευματικό, κάτι. Τίποτα. Ούτε καν σαν ιδέα. Θέλω να βγω απ' το κενό. Να νιώσω έστω και αρνητικά. Το κοιτάζω αλλιώς. Θα τρόμαζα στην ιδέα ότι θα μπορούσα να απολυθώ αύριο; Αρχίδια! Δε δίνω μία.

Νιώθω απών. Αυτό είναι. Λες και δε συμμετέχω στη ζωή μου. Και τότε αναρωτιέμαι. Το "δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λέφτερος" εδώ κολλάει; Μήπως νιώθω ελεύθερος για πρώτη φορά και μου φαίνεται περίεργο; Το απορρίπτω. Ξεπατωμένος είμαι και το μυαλό μου έχει γίνει νιανιά. Μην το ψάχνω.

Όμως η ερώτηση επιστρέφει. Αν δε φοβάμαι και δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος;

Ή μήπως νεκρός;

Η σημερινή μου βόλτα

..Ξεκίνησε βέβαια πριν ξυπνήσω. 03:39 άνοιξα τα μάτια μου. Ακόμα στα αυτιά μου ήταν οι στίχοι απ' το "Νυχτέρι" του Θ.Παπακωνσταντίνου:

Ανάμεσα στο Βέγα,

τον Ντενέμπ και τον Αλτάιρ

υπάρχει μία θέση του ουρανού

όπου θα πάω σαν γίνω

σκόνη αστρική,

για κει σας κλείνω ραντεβού.

Δεν ξέρω πως γίνεται και παίζει μουσική στα όνειρά μου, αλλά μου φαίνεται πως το γλεντάω χωρίς να το ξέρω όταν πέφτω για ύπνο..

Κάπου εκεί μεσολαβούν 9-10 ώρες από αυτό που δεν είναι ντροπή και επιστροφή στην εστία με μεγαλειώδη σχέδια να εργαστώ και το βράδυ.

Ευτυχώς κάπου εκεί παρεμβαίνει καθοριστικά το μέιν ίγκο μου, όπως και με οδηγεί πάραυτα στο σερφάρισμα και το μπλόγκιν όπου και αλίευσα το εξαίσιο μπλόγκ του "παραμυθά" και το μουσικό θέμα του Νίλς Χόλγκερσον.(*)

Κι οι δυό τους ακρογωνιαίοι λίθοι της ψυχής, κι ας έχω ξεχάσει σχεδόν την ύπαρξή τους.

Το χαλί μπροστά στην τηλεόραση ξέρει τη μαγεία μόνο..

*θένκς του 11.

Χωρίς κανόνα

Μιας και ο λόγος της δημιουργίας του παρόντος μπλογκ ήταν να βγάζω (σε κοινή θέα) τα σώψυχά μου, παραθέτω κάτι κατεξοχήν σώψυχο:

Αρκετά χρόνια πριν στην εποχή της φοιτητικής ντόλτσε βίτα (όπως επέμεναν να χαρακτηρίζουν τα χρόνια εκείνα οι γονείς μου) πήρα το "Χωρίς κανόνα" των Εν Πλώ και μετά(;) την επανεκτέλεσή του στις Μολυβένιες Ιστορίες απ' το Σαδίκη, το διασκεύασα.

Αλλά τελείως όμως. Μόνο οι στίχοι έμειναν. Κι από αυτούς, όσοι θυμόμουν.

Για την αυθεντική εκτέλεση από τους Εν Πλω και το Σαδίκη, δεν υπάρχουν λόγια, μόνο συναισθήματα. Τα οποία και γέννησαν την ανάγκη για την εκτέλεση αυτή.

Υ.Γ Τα δικαιώματα της επανεκτέλεσης παραμένουν στους Εν πλω. Αν κάποιος ξέρει το Σαδίκη, ας του κάνει πάσα το τραγουδάκι.

Λίγο πριν ξυπνήσω..

Θα στρίψω από δω να κόψουμε δρόμο, της λέω. Το ήξερες αυτό το στενό; Όχι, μου απαντά.

Πριν προλάβω να δρέψω δάφνες για την ταριφική μου ικανότητα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι καθόλου όπως νόμιζα τα πράγματα. Αμέσως μετά τη στροφή αντί να βρίσκομαι στα γνωστά στενάκια της γειτονιάς μου, είμαι εκτός πόλεως.. Και οι δύο δρόμοι που βλέπω μου είναι άγνωστοι. Διαλέγω τον ένα και συνεχίζω. Είναι στενός, μία λωρίδα στο κάθε ρεύμα. Έχει νυχτώσει. Δεν υπάρχουν κτίρια δεξιά κι αριστερά, μόνο οικόπεδα. Στο ρεύμα μου, προπορεύονται σκαπτικά μηχανήματα. Με καθυστερούν και θέλω να προσπεράσω. Είναι δύσκολο. Όλο έρχονται από το αντίθετο.

Βρίσκομαι σε μια από τις καταλήψεις. Ο χώρος θυμίζει πολύ το δημοτικό μου. Δεν είμαι φοιτητής αλλά είμαι εκεί για να στηρίξω. Κόσμος μέσα, κόσμος έξω και ολόγυρα ματάδες. Έξω από τα κάγκελα βλέπω κάτι τύπους να προσπαθούν με λόγια να ψαρώσουν/τρομοκρατήσουν τα παιδιά/καταληψίες. Στις φάτσες των τυπάδων αναγνωρίζω κνίτες. Παρεμβαίνω. Χρησιμοποιείς δαπίτικες μεθόδους, του λέω. Ναι αλλά είναι επείγον, μου απαντά. Δεν υπάρχει επείγον! Δεν υπάρχει επείγον, του λέω.

Το μέλλον ήρθε. Κεφάλια μέσα λοιπόν (;)

θενξ το polsemannen

Βαρύς καιρός, βαριά τα ξένα

Με έχει πλακώσει πλάκα παιδιά..



Ακόμα κολυμπώ προς την επιφάνεια.

O Κάρολος κι ο Σίγκμουντ

Τελευταία αρχίζω να κολλάω με ένα θεμελιώδες ερώτημα:

Είναι στη φύση του ανθρώπου η δικαιοσύνη;


ή:

- Έλα μαζί μας για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό
- Γιατί;
- Για να φτιάξουμε ένα δίκαιο κόσμο
- Δηλαδή;
- Ένα κόσμου που θα έχουν όλοι τα ίδια δικαιώματα, θα είναι ίσοι και το παιδί του εργάτη..
- Άμα μπορώ να την βολέψω μόνος μου, γιατί να παλέψω και για το παιδί του εργάτη;
- ...

Σκοτώνονται μεταξύ τους οι κεντρώοι, οι σοσιαλιστές, οι σοσιαλδημοκράτες, οι αριστεροί, οι ρεφορμιστές, οι ρεβιζιονιστές, οι κομμουνιστές, οι τροτσκιστές, οι σταλινικοί, οι μαοϊκοί και βάλε όσες υποδιαιρέσεις γουστάρεις (η/και ξέρεις) ακόμα..

Όλοι έχουν μια προσωπική θεωρία για το πως θα γίνει ο κόσμος αυτός (ή τέλος πάντων κατά που πέφτει) η γη της επαγγελίας.

Γιατί όμως πιστεύουμε σώνει και καλά ότι ο άνθρωπος εμπνέεται από το δίκαιο;

Η αλήθεια ότι υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα όπου το δίκαιο ενέπνευσε μεμονωμένα άτομα αλλά και κοινωνικές ομάδες σε βαθμό που να το επιτύχουν ή τουλάχιστον να δοθούν με αυτοθυσία στον αγώνα για την επιδίωξή Του.

Έλα όμως που η καθημερινότητα βρίθει από το ακριβώς αντίθετο
παράδειγμα: Το "έξω από τον κώλο μας κι' όπου θέλει ας είναι" ..που
μπορεί να διατυπωθεί βεβαίως και με άλλες ρήσεις η παροιμίες όπως "live and let die" αποτελεί τον κανόνα. Φιλοτομαριστές, σταρχιδιστές, ατομιστές δεν βρίσκονται μόνο κάτω από όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, αλλά κάθονται κι ολούθε και πάνω και γύρω απ' τις πέτρες και στο κεφάλι μας!

Η νοοτροπία αυτή διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και δεν αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο της άρχουσας τάξης. Και αυτό κάνει τον εχθρό (αν θες πες το και βουνό που πρέπει να μετακινήσουμε) εσωτερικό.

Αν κρεμάγαμε αύριο το πρωί όλους τους καπιταλιστές, τους κεφαλαιοκράτες και τα τσιράκια τους θα καθάριζε ο τόπος; Αμφίβολο. Μέσα από τους κόλπους του δημοκρατικού κινήματος δεν θα αναδύονταν πάλι εκείνοι οι οπορτουνιστές μανιπουλαδόροι που μετέτρεψαν το χριστιανισμό σε σταυροφορίες και συγχωροχάρτια; Το σοσιαλισμό σε προσωπολατρία; Τον κομμουνισμό σε μακρινή ανεκπλήρωτη προφητεία και νανούρισμα;

Σίγουρα κάποιοι πολιτικοί χώροι είναι πιο υγιείς από άλλους αλλά αυτό δεν μου βγάζει από το μυαλό ότι η στοχοθεσία μας μπορεί να είναι από ανεπαρκής έως στραβή. Μπορεί απλά οι άνθρωποι να χωρίζονται στους "εντάξει" και τα κωλόπαιδα(*). Και τα δύο είδη απαντώνται καθ όλη την κοινωνική πυραμίδα με τον κωλοπαιδισμό να πυκνώνει προς τα πάνω. (γιατί η πουστιά δίνει πάντα ένα συγκριτικό πλεονέκτημα :) )

Οπότε τι κάνουμε; Μετατρέπουμε τις πολιτικές ομάδες σε γκρουπ ψυχανάλυσης και ψάλλουμε το χάρε κρίσνα μέχρι και ο τελευταίος να γίνει "εντάξει" και μετά βάζουμε πλώρη για φτιάξουμε τον κόσμο; Μαλακία ακούγεται.

Κάπου εδώ νιώθω ότι αρχίζω και αναμασώ την ιστορία, οπότε το κόβω. Απλά οι σύντροφοι ψυχαναλυτές έχουν μείνει πολύ στην απέξω και νιώθω ότι τους χρειαζόμαστε για να πάμε παραπέρα.



Φιλιά απ' το μεσονύκτιο.



* Άλλα δίπολα
(προσθέστε ελεύθερα)

καλό - κακό
άγγελος - δαίμονας
φυτοφάγο - χορτοφάγο
Ντράγκο - Ρόκυ

Αθήνα 8/3/2007

Στις 8/3/2007 στην Αθήνα επέστρεψε δυναμικά το άρβυλο του εμφυλιοπολεμικού χωροφύλακα να ξεκαθαρίσει τον τόπο από τους αναρχοκομμουνιστές.

Ανέκαθεν το μπατσολόι απαρτιζόταν από φασισταριά ένα και ένα, αλλά οι εικόνες της Πέμπτης εκείνης δεν μας "γυρνάν" 60 χρόνια πίσω. Μας υποδυκνείουν που ακριβώς βρισκόμαστε.

Τα μίντια, μια μαυρίλα με πληρωμένους κοντυλοφόρους να κάνουν το άσπρο-μαύρο. Να φιμώνουν και να καλουπώνουν. Να ψαλιδίζουν και να στρογγυλεύουν. Αναρωτιέμαι άραγε αν υποψιάζονται ότι τα ψωμιά τους τελειώνουν(*) . Οι τελάληδες των κυβερνώντων και των χρηματοδοτών τους είναι πέρα για πέρα θλιβεροί στο πλαίσιο της αποστολής τους.

* Κατά την άποψή μου εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της επόμενης εποχής στην ενημέρωση. Το δύκτιο την φέρνει στο χαζόκουτο από την πίσω πόρτα. Η απόκρυψη της αλήθειας και ιδιαίτερα η επιβολή της βολικής, ευνουχισμένης εκδοχής της, γίνεται δυσκολότερη για τα ΜΜΕ. Βιντεάκια και φωτό από γατζετάκια που χωράνε σε ένα χέρι και κοστίζουν 1/3 του βασικού μισθού, βλέπουν και γράφουν. Το σημαντικότερο βέβαια ότι πολλαπλασιάζεται και η βούληση για την καταγραφή και διανομή της αλήθειας. (αλήθεια ο Κάρολος σκέφτηκε ποτέ ότι μαζί με τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες θα μιλάγαμε και για τις τεχνολογικές;)

Και μαζί με τους κινηματικούς εικονολήπτες αναδύεται και η κινηματική δημοσιογραφία. Υπάρχει ελπίδα, ελπίζω..

Το δαμάλι που έλεγε κι η συγχωρεμένη η Μαλβίνα, από τη μια σκίζεται να προετοιμάσει τη μεγάλη μπάζα για την ιδιωτική ανώτατη παιδεία και από την άλλη ακούει τα ακροδεξιά αγγελάκια που του ψιθυρίζουν τι να κάνει. Όμως δεν αντιλαμβάνεται ότι πληρώνει πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεται να περάσει το νόμο-πλαίσιο των ΑΕΙ. Γαλλουχεί μια ολόκληρη νέα γενιά στους πολιτικούς αγώνες και τη σύγκρουση. Τέτοια εντατικά μαθήματα βγάζουν αριστούχους και παιδιά-θαύματα! Εδώ είμαστε και θα δούμε..

Μου φαίνεται πως το έχει αυτό ο λαός. Σε ξεγελάει και σου τη φέρνει. Μπορείς να τον υποεκτιμήσεις και να πιστέψεις ότι έπαθε μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Και τη στιγμή που έχεις καλέσει όλη την καλή κοινωνία να δειπνήσει τις σάρκες του, ο λαπάς σου προκύπτει αντάρτης. Και μετά άντε να εξηγήσεις στους καλεσμένους ότι το πρόβατο τα πήρε κρανίο και μακελεύει τους μάγειρες στην κουζίνα.

Καλό πάσχα με μάγειρες στη σούβλα :)

Ο Κάμερον και η Προμηθέα

Μάλλον δεν με συνεπήρε η νέα συνήθεια που προσπάθησα να (μου) εισάγω. Εξού και η καθυστέρηση να επανέλθω.. Είναι και που ξεπατώνομαι στη δουλειά και το να βάζω τις σκέψεις μου σε σειρά και όμορφα, φαντάζει μεγάααλη πολυτέλεια ώρες-ώρες.

Είναι και ότι η πολλή δουλειά κάποιες φορές σε χαζεύει και σε αφήνει άδειο, με μια κεκτημένη ταχύτητα όταν γυρνάς σπίτι αλλά χωρίς πυξίδα.

Απ' την άλλη καλό είναι να αφήσεις και κάποιες αποδείξεις ότι πέρασες κάποτε απ' τον πλανήτη. Κι ας ακούγεται ματαιόδοξο. Πες ότι το κάνω(ουμε) για να πεθάνω λιγότερο. Πες ότι ακόμα και αν η ματαιοδοξία είναι το κίνητρο, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι (αυτοτελώς) αξιόλογο.

Τα πρόσφατα. Προμοτάρει ο Κάμερον το ντοκυμαντέρ για τον τάφο του Ιησού. Αυτό μου θυμίζει το ανεκδοτάκι που έλεγε "φέτος δεν θα κάνουμε πάσχα - βρήκαν το πτώμα" :Ρ Ακόμη πιο διασκεδαστική ήταν βεβαίως η αντίδραση του ιερατείου: Ανιστόρητος ο Κάμερον. Ενώ η ανάληψη στους ουρανούς του υιού του κυρίου κολύμπαγε στην ιστορική τεκμηρίωση. Και σε τελική ανάλυσ(ψ)η, γιατί να πιστεύουμε το αδύνατο και να εξεγειρόμαστε όταν κάποιος προτείνει το αυτονόητο;

Οι ρασοφορεμένοι νοσταλγοί του μεσαίωνα δυσανασχέτησαν εις διπλούν την εβδομάδα που πέρασε. Ένα παιδί-θαύμα -παρεπιπτόντως αν το πεις με στυλ "ένα παιδί...μμμ θαύμα" αλλάζει τελείως το νόημα :)) - που την είχε ψωνίσει με την αρχαιολατρεία και είχε και κάτι πόστερ του Λιακό στο δωμάτιο, βάλθηκε να ανεβάσει την πίεση σε κάτι παλιόγερους της ομογένειας. Όλο το αφάν γκατέ της αστικής και μικροαστικών ηθών ομογένειας ξεσηκώθηκε όταν θίχτηκαν τα ιερά και τα όσια του παπαδαριού. Και όπως σωστά παρατήρησαν κάποιοι, όση ώρα η κοπέλα κατέβαζε όλες τις αρλούμπες του Ντένικεν και του Λιακόπουλου για να αποδείξει ότι είμαστε η αρεία φυλή, όλα πήγαιναν μέλι-γάλα. Μόλις όμως θέλησε να αναφερθεί σε άβολα ιστορικά θέματα για την εκκλησία -τα οποία παρεπιπτόντως δεν ήταν αρλούμπες- τα πιεσόμετρα χτύπησαν τίλτ. Τες πα, μόνο για το γέλιο που βγήκε ένα μπράβο στο κορίτσι κι ας βρίσκεται σε σύγχιση.

Το καλό είναι ότι αύριο είναι Παρασκευή.